De schrijver
Thorwald Dethlefsen, onlangs overleden, was hoofd van het instituut voor Buitengewone Psychologie te München. Hij wordt, naast wetenschappers als Kelsey en de Rochas, gezien als de pionier van de regressie- en reïncarnatietherapie. Hoewel andere bronnen het jaar 1978 noemen als het geboortejaar van de reïncarnatietherapie was Dethlefsen al in 1968 actief op dit gebied via experimenten.

Waarom die experimenten?
Eigenlijk heel simpel. Hij had patiënten die hij niet kon genezen via de toen gangbare methoden. Al snel bleek dat als hij ze onder hypnose bracht en vervolgens de geboorte opnieuw te liet beleven, hij veel van zijn patiënten alsnog kon bevrijden van angsten, trauma’s en onbegrijpelijke neigingen. Dat bracht hem op de gedachte om een stapje verder te gaan. Maar dat was niet genoeg. Hij wilde wetenschappelijke bewijs leveren voor zijn therapie.

De experimenten (1968 – 1975)
Dethlefsen begon met iemand zijn geboorte te laten beleven. Lukte dit dan ging hij verder terug in de tijd. Hij merkte daarbij dat de proefpersoon zich zijn levens herinnerde alsof het dit huidige leven betrof. Langzamerhand verfijnt hij zijn techniek zodanig dat hij wel bij iedereen een opening vindt.

Gedurende het experiment was de proefpersoon gewoon bij kennis. Achteraf herinnerde hij zich zowel de zitting zelf als de vroegere belevenissen. Ondanks het feit dat het hier ging om vorige levens, herinnerde hij zich later dus de vroegere belevenissen met hetzelfde identiteitsgevoel als men heeft als men zich iets van gisteren herinnert.

Doelgroep
Alhoewel hij het experiment ook wel op anderen uitvoerde, richtte hij zich toch met name op mensen met een traumatische herinnering.

Controle
De proefpersonen wisten vooraf niets over de aard en het doel van het onderzoek
De proefpersonen werden in diverse sessie uit een grote groep gekozen.
Elke zitting werd op film gezet zodat goed is te zien en te horen dat er geen suggestieve vragen werden gesteld.
Elke zitting werd bijgewoond door neutrale controleurs.

Fasen
Dethlefsen geeft in dit boek een uitgebreid verslag van de fasen waarin hij het experiment opbouwde. Het in slaap brengen, het trapsgewijs terugvoeren naar geboorte en vorige levens, de interviews en uiteindelijk het wakker maken, worden uitgebreid behandeld.

De reïncarnatietherapie
In dit hoofdstuk wordt uitgebreid op deze therapie ingegaan. Begrippen als diagnose, hypnose, het symbooldrama en het verschil tussen regressie en incarnatie worden duidelijk uitgelegd. Ook geeft hij veel voorbeelden van sessies. Dat maakt het boek bijzonder levendig en zorgt er voor dat de lezer bij de les blijft.

Kritiek
Zoals bij alle experimenten zijn er ook de nodige kritiekpunten op zijn werkwijze. Deze kunnen in vier onderdelen worden samengevat.

1. De suggestiehypothese (in de vraagstelling word het antwoord al gesuggereerd).
2. Opdringen van het antwoord via telepathie.
3. Het erfelijk geheugen. Ervaringen van voorouders worden genetisch doorgegeven. Elk mens heeft een enorme historische databank in zich verzameld.
4. Fantasie hypothese.

Dethlefsen benoemt ze in dit boek en weet ze geloofwaardige te pareren. In feite worden de kritiekpunten onder 1 en 2 weerlegd door de opbouw van het onderzoek door controleurs. De kritiek rond het erfelijk geheugen gaat hij te lijf o.a. door te noemen dat de patiënt in alle gevallen een individuele beleving heeft en niet die van, bijvoorbeeld, zijn ouders. De fantasiehypothese is moeilijk te weerleggen. Maar, zegt Dethefsen, alle onderzoeken wijzen op een persoonlijke herbeleving van vroegere feiten en wel met een enorme kracht waar het hele lichaam aan meedoet. Deze gaat ver uit boven welke fantasie dan ook.

Tot slot
Het boek is al enigszins gedateerd. Regressie- en reïncarnatietherapie is inmiddels al aardig ingeburgerd. Toch is het interessant om te lezen hoe en op welke manier de huidige werkwijze tot stand is gekomen.

Ook nu heb ik lang niet alle punten genoemd. Dan heeft u nog wat te ontdekken.