Terugblik op de lezing van 11 januari 2016 20:00 uur

Reizen op de golven van geluidsfrequenties naar de klank van de stilte.
Een uitnodiging voor een innerlijke reis.

Na een korte meditatie kwamen de klanken als een prille voorjaarsregen over ons heen. En zoals meiregen onmisbaar is voor de planten en bloemen in onze tuin, zo voelden de klanken van de schalen, gongs en andere prachtige instrumenten die Anne en Jacintha voor ons hadden meegebracht. De klanken lagen soms dicht bij elkaar, maar nergens klonk het vals, zoals wij, op bijvoorbeeld de piano, klanken die niet bij elkaar passen vals noemen.
De kralen, zo noem ik ze maar, die in de platte zeef of in de lange koker langzaam naar beneden rolden, versterkten de regen nog extra, zodat we ons in het regenwoud konden wanen. Het vogeltje dat af en toe tsjilpend van zijn aanwezigheid blijk gaf, deed het woud ook alle eer aan.
Af en toe kon ik het niet laten één oog even te openen om te kijken met welk instrument ze nu weer bepaalde geluiden maakten. Verder zaten we met de ogen dicht alles over ons heen te laten gaan.
Op enig moment voelde ik handen op mijn schouders. Het was Ger. Hij had tevoren gevraagd, of hij mocht assisteren, niet om met het concert mee te doen, maar om tijdens het concert een healing te doen bij alle aanwezigen. Ook dat voelde fijn aan. Men zegt wel eens dat als je een healing geeft, dat je daar energie van krijgt, ook als je de energie, die je uit de kosmos komt, doorgeeft. Ik hoop dat Ger dat ook mocht ervaren, anders zal hij na zo veel handopleggingen uitgewoond zijn geweest.
We hebben zo een heerlijke avond gehad.
Een bijkomstigheid was nog dat ik nog één keer de mensen mocht aankondigen en bedanken na afloop, omdat de Algemene Leden Vergadering naar later datum was verplaatst. Nu na die vergadering zal ik die eervolle taak niet meer uitvoeren.
Joop

De eerste lezing van het nieuwe jaar hebben we inmiddels achter de rug, het klankschalenconcert van Anne van der Horst en Jacintha van Burgsteden op 11-1-2016
Ik kan natuurlijk niet voor een ander spreken, maar ik heb er enorm van genoten, met al die tonen en belletjes, de grote gong en de klankschalen.
Ik voelde precies waar het een beetje geblokkeerd zat in mijn lichaam en het leek alsof het los getrild werd. Van Ger Mosman kregen we warme handen op ons hoofd en schouders. Ook Ger humde mee op de muziek, het bracht mij in andere sferen, terug naar de Indianen. Naast de klanken ervaarde ik een serene stilte in de zaal. De meeste mensen zaten op een stoel, in een cirkel en een paar personen lagen op een matras. Bij het lostrillen van mijn blokkades ervaarde ik koude rillingen en kroop ik in mijn vest.
Op een gegeven moment hoorde ik Ger, ik zal maar zeggen brommen, en het raakte mijn lachspieren, sterker nog, een echte slappe lach, en ik dacht: “dit is een emotie, die mag er zijn, net als huilen”, maar ik stond het niet toe, omdat ik de stilte en de klanken zo heerlijk vond, wat er toen gebeurde was heel apart. De energie van het lachen verwarmde mij weer en ik was helemaal opgeladen…
Yvonne