Nou mensen, wat ik nu heb meegemaakt! Ha, dat is niet te geloven. Een enorme stoot Energie, wat zeg ik, KERN energie. Een Achtbaan, alsof je wordt meegezogen in een Wervelwind. Wat zeg ik, een Tsunami! Ik heb er amper woorden voor. Een kast van een kerel. Twee meter lang en met een klankkast die een zaal van 7700 mensen in zijn eentje zó enthousiast kreeg dat het hele zwikkie aan het eind van de eerste dag sokken en schoenen uittrok en naar buiten liep in een grote dikke stroom, jubelend, omdat ze de Firewalk gingen doen. Wat dat is? Over hete kolen lopen. Niet rennen, nee, lopen met opgeheven hoofd. Zonder je voeten te verbranden. Mind over matter.
Hatsikidee!

Al geraden wie die joekel van een vent is? Inderdaad Anthony Robbins, ook wel Tony Robbins. Vorig jaar (ja echt, een jaar van tevoren) had ik kaarten gekocht voor zijn seminar Unleash the Power Within, (bevrijd je innerlijke kracht). Je kreeg een kaartje durend seminar. En ging uiteindelijk zelf mee, want ik kreeg die gratis kaart. Dit soort seminars is niets voor Erik, hij hoeft niet zo nodig en bovendien is zijn Engels niet zo dat hij Tony kan verstaan. Tony wil namelijk zoveel tegelijk zeggen dat hij de helft inslikt en daarvoor moet je Engels wel toereikend zijn. Om kort te gaan twee weken terug was het zover. Het kwam prima uit want het was net nadat mijn hondenoppasavontuur in Wales was afgelopen (sniff!! Ik mis de hond zo!!). Bob en ik konden bij Winnie logeren die in Londen studeert dus dat kwam allemaal prima uit.
We kwamen op donderdag rond tien uur ’s ochtends aan. Bij dit soort seminars moet je je bij aankomst registreren en krijg je een polsbandje dat je steeds bij binnenkomst moet laten zien. Wij hadden Gold, rijkere mensen hadden VIP, nog rijkere Diamant en daar weer boven Solitaire. Het maakte mij niet uit waar ik zat als ik er maar heen kon. Ik heb al in 2000 mijn eerste boek van Tony Robbins gelezen en kreeg via via een set van zijn motivatie tapes. Maar aangezien zijn seminars zo prijzig zijn was ik er nooit heen geweest. Waarom nu dan wel? Tja, wat doet een moeder voor haar kroost? Ik wilde mijn bloedjes een levensveranderende ervaring geven.
Afijn, toen we waren ingeschreven moesten we wachten. Twee uur in de rij. Het begon een uurtje later dan gepland. Toen, om 13.00 uur, ging de deur open en stroomden we naar binnen. We hadden afgesproken dat we niet bij elkaar gingen zitten. Aangezien je tijdens dit soort seminars ook veel dingen met je buren moet doen, was het beter dat die buur niet hun moeder was. Dan zouden ze zich vrijer voelen en mensen ontmoeten en dan zou moeder ook rustig zichzelf kunnen zijn, zonder dat zij zich aan me zouden ergeren.
Ik ging ergens achteraan zitten, want moeders zijn praktisch en als je in een zaal van 7700 mensen pauze krijgt, dan gaat iedereen plassen. Waar of niet?
Dus ik zat strategisch. Overal hingen enorm grote schermen dus je kon het vanaf iedere plek goed zien. Schuin links van mij was een hele serie (10) hokjes waarin de vertalers zaten. Want UPW (Unleash the Power Within) is het populairste seminar van Tony en trekt mensen uit de hele wereld. Er waren 38 nationaliteiten en het was een giga kosmopolitisch gebeuren. Ik kwam terecht naast een aardige man uit Engeland, John. Hij was in zijn eentje naar het seminar gekomen en aan de andere kant van mij zat niemand want ik zat aan het einde van een rij.
Ineens was het zover: Tony Robbins kwam het podium op rennen. Een golf van gejuich ging door de zaal. Fantastisch, de sfeer zat er gelijk in. Tony begroette de zaal en brandde gelijk los. We kennen allemaal dat we beïnvloed worden door andere mensen. Als iemand in je buurt komt die depri is en somber, dan voel je dat en dan is het soms moeilijk om je eigen opgewekte stemming te bewaren, de sfeer is dan zwaar en zodra die persoon weg is dan voel je opluchting. Het tegenovergestelde is ook waar. Als een opgewekt iemand enthousiast vertelt, dan licht dat de hele sfeer op. Nou in geval van Tony Robbins word je gewoon opgetild en je belandt in een ander universum. Wat een enige vent. Hij is aardig, hij is grappig, hij is slim, en oprecht. Hij heeft totaal geen kapsones en zijn intentie is: mensen helpen om hun doelen te bereiken.
Inmiddels begrijp je hoe enthousiast ik over Tony ben. Ik kan het niet beschrijven. Het is maar een fractie van wat ik voel. En even voor de goede orde: vraag het Bob en Winnie: ze zeggen precies hetzelfde. Bob was schor van het schreeuwen, Winnie stond op haar stoel mee te joelen. Het was ongelofelijk. Toen we elkaar aan het eind van de eerste dag weer opzochten om terug naar huis te gaan. Waren we alle drie blij, opgeladen en op een bepaalde manier verbaasd: we hadden over hete kolen gelopen. Na dag 1. Dat hadden we niet verwacht. Bovendien: we hadden over de hele dag maar 2 pauzes gehad. Eentje van 10 minuten en een uurtje om wat te eten. En we hadden geen honger en we waren niet moe. Het was ongelofelijk. En dat was nog maar het begin.
Wat hadden we zoal geleerd die dag? We leerden dat het belangrijkste dat we nodig hebben voor een gelukkig leven Energie is.
We leerden dat de kwaliteit van onze levens afhangt van onze Emoties en Betekenis.

We leerden dat er drie pijlers zijn die Betekenis vormen:

1. ons lichaam en onze fysiologie. Dat houdt in: hoe gebruik je je lichaam, je ademhaling, en je lichaamshouding.
2. Focus: dat waar we ons op richten zullen we voelen.
3. Taal: Zodra we ervaringen in woorden omschrijven, verandert het de betekenis van de ervaring. Als je bepaalde woorden gebruikt beïnvloedt dat je gevoel. Met woorden hypnotiseren wij onszelf. Het luistert heel nauw wat je tegen jezelf zegt.

Verder leerden we dat we alles wat we doen ondernemen om aan onze menselijke behoeften te voldoen. Er zijn 4 basis behoeften:

1. de behoefte aan zekerheid, iedereen heeft stabiliteit nodig en eten, onderdak en kleding.
2. de behoefte aan onzekerheid, iedereen heeft ook behoefte aan afwisseling en een zekere mate van verandering in zijn leven.
3. de behoefte aan betekenis, we moeten ons nuttig en waardevol kunnen voelen
4. de behoefte aan verbinding en liefde, intermenselijke relaties
   Dan zijn er nog 2 spirituele behoeften:
5. de behoefte aan groei. Alles in het universum groeit of gaat dood. Mensen kunnen geen voldoening ervaren als zij niet groeien.
6. de behoefte een bijdrage aan het geheel te leveren. Je nuttig maken en anderen van dienst zijn.

De vragen die we ons moesten stellen waren: Welke van de 2 menselijke behoeften vind je het belangrijkst, dwz. met welke twee houd je je het meest bezig in je leven? Op wat voor manier voldoe je aan die behoeften? Wat zijn de consequenties van het feit dat je de meeste waarde hecht aan deze twee behoeften? Welke twee behoeften zijn niet aan bod gekomen en zou je wel moeten invullen om je leven een positieve draai te geven? Als je die verandering aan zou durven, wat zou er dan anders worden in je leven? Wat is je grootste angst? Wat heeft die angst je in het verleden opgeleverd? Waarom zou je die angst nu af moeten leggen? Wat zou dat je brengen? Nou mensen, dat was even een Tony Robbins oefening. Als je voor jezelf begint met het beantwoorden van die vragen dan krijg je inzicht in jezelf en in je functioneren.
Succes!
Martine Clausen, Stuiterend van Energy.

Toen ik hier pas was wandelde ik een keertje door een veld en een bos via een weggetje naar beneden. Ik kwam bij een kruising waar twee mensen stonden. Een man en een vrouw. De vrouw glimlachte breed en kwam met uitgestoken hand en een langgerekt ‘Helllooo’ op me af. Nu wist ik dat de mensen in Wales best aardig zijn, maar dit was uitzonderlijk. Normaliter gaan ze niet iedereen die ze tegenkomen een hand geven, hoe afgelegen ze ook wonen. Ze stelden zich voor als Margaret en Mark, en vertelden dat ze net 3 dagen geleden daar waren komen wonen. Ze stonden voor hun huis genaamd the Valleys.
Ben, de hond, heeft een zielige jeugd gehad en is angstig voor bepaalde mannen, blijkbaar was Mark er eentje van want Ben begon te blaffen en hield niet op, wat ik ook zei. Mark, bijna twee meter, was een vriendelijke lange dunne man met een bril met jampot glazen. Hij ging naar binnen en Ben stopte het geblaf. Margaret vertelde dat ze uit de Cotswolds hiernaar toe waren verhuisd en dat ze nog wat keren heen en weer moesten voor de laatste spullen.
Ik zei dat ik de Cotswolds ook aardig goed kende. Het stel bleek jarenlang in Cirencester te hebben gewoond, een gezellig plaatsje waar de welgestelde tak van het Engels landleven zich graag ophoudt. Daarna zei ik dat ik hen veel geluk wenste in hun fantastische nieuwe huis, want het was precies boven op een heuvel gebouwd en had een splendid uitzicht over geweldige heuvels waaronder the Black Mountains bovendien had het een lieflijke tuin. Het was gewoon een droomhuis in mijn ogen. Margaret vroeg of ik in het huis een paar honderd meter verderop woonde. Al dra besefte ze dat ze zomaar een wildvreemde een hand had gegeven in plaats van haar ‘naaste’ buurvrouw, want ik vertelde dat ik huis en huisdieroppas was in Woodseaves een heel stuk verder lopen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik vroeg de weg, zij legde uit, ik liep door en bemerkte na een half uur toen ik voor de auto van de postbode was gesprongen om de weg te vragen, dat ze me precies de verkeerde kant op had gestuurd. Hetgeen ik haar vervolgens niet kwalijk nam aangezien ze hier zoals gezegd net drie dagen woonde.
Ach ja mensen, het platteland van Wales. In het begin liep ik op goed geluk en nu, na 6 weken ken ik heg en steg.
Ik was sindsdien al heel wat keertjes langs the Valleys gekomen, maar nooit meer Mark en Margaret tegengekomen. Tot eergister. Ik kwam op mijn akkertje uit het bos naar benee. Ben keutelde gezellig voor me uit en ik zag een hark, een kruiwagen en een vrouw van rond de 55 met halflang grijs haar met paarse (!) handschoentjes aan. Margaret uitte het welbekende langgerekte ‘Hellloooo’. En voegde toe dat ze zo blij was me te zien omdat ze zich al een paar keer had afgevraagd hoe het met die huisoppas uit Nederland was die zo vriendelijk geweest was die ene keer dat we elkaar 10 minuten gesproken hadden.
Ik zei dat ik ook al vaak gedacht had aan het echtpaar. Ik zei: ‘Telkens als ik hier langs loop dan denk ik aan jullie en aan hoe blij ik ben voor jullie dat jullie op deze mooie plek mogen wonen in dit lovely house’. Margaret was een beetje confuus.
‘O zeg, ik schaam me gewoon een beetje.’
‘Hoezo dat?’ vroeg ik verbaasd.
‘Nou, eerlijk gezegd loop ik al een paar weken met een ontevreden gevoel omdat er geen schot zit in de voortgang met betrekking tot de werkzaamheden. Er moet namelijk een nieuwe riolering in en de aannemer komt maar steeds niet langs. Dus was ik eigenlijk een beetje negatief gestemd. En nu kom jij langs en zegt alleen maar mooie dingen..’
‘Tja, ik snap wel dat het vervelend is als je een nieuw huis hebt en je het wilt inrichten en dan moet wachten. Dat is ook niet leuk.’
‘Maar ik realiseer me nu, door jou, dat ik er eentje ben van het half lege glas in plaats van het halfvolle. Weet je, ik ben hier die berm aan het opruimen omdat ik zo gefrustreerd was. Ik ben zo blij dat jij langs loopt. Wil je soms een kopje thee?’
Ha! Wil een vis water? Wil een hond een bot? Wil een kind een snoepje? Natuurlijk wil een Martine thee! Margaret ging me voor naar het huis.
Ik vond het een buitenkans om dit enige huis een keer van binnen te kunnen zien, dat was een van de andere redenen om ja te zeggen op haar tea aanbod. Aan de straatkant is een poort die uitkomt op een binnenplaats met kinderhoofdjes. Het huis heeft ramen met van die kleine ruitjes. Er zijn stallen aan de zijkant. De schutting is begroeid met klimop en clematis, er hangen vogelvoerbakjes in die druk bezocht worden door mezen en dergelijke. Het ziet er tijdloos en gezellig en geweldig uit.
Afijn, wij gingen eerst even de tuin bekijken. Margaret wist van een heel aantal planten en bomen de namen en liet me alles zien, ondertussen hield ze de hond in de gaten. Ik merkte op dat Margaret nogal van de ‘controle-niet-verliezerige’ was. Ik zei dat Ben als een schaduw achter me aan liep en ze geen zorgen hoefde te hebben (not to worry). Die opmerking had geen enkel effect op Margaret.
We gingen naar binnen, wandelschoenen uit, want die zaten onder de kluiten modder, ik kwam ten slotte net uit het bos. Margaret vond het niet erg als Ben mee naar binnen ging. Ik hield mijn poot stijf.
‘Nee’, zei ik, ‘hij moet in het voorpoortaaltje blijven want hij heeft prutpoten en jij hebt vloerbedekking.’
‘Maar dat is toch zielig en ik heb wel een handdoek.’ Het was overduidelijk dat Margaret niet aan huisdieren gewend was. Ik zei dat Ben geen stap over de drempel mocht van mij. Dus hij bleef op de mat liggen. Zielig kijken uiteraard, daar is hij goed in. Hij wil gewoon het liefst bij je. Ik gaf hem een koekje wat hij keurig liet liggen. Hij eet niet als hij zielig is.
Margaret gaf me een rondleiding door het huis. De steil is Edwardian. Het is echt een enig huis. Met luiken aan de binnenzijde van de ramen en open haarden. Er had een concertpianiste in gewoond die dol was op bloemen en overal was bloemenbehang maar het misstond niet. Margaret zei dat na de verbouwing het behang zou worden vervangen. Zo gingen we het hele huis door. Mark was ook thuis maar die zat in een aangebouwde annex voor een caravan die zij nu in gebruik hadden als kantoor. Hij zou daar blijven om de hond niet te storen (!). Had ik niet gevraagd, maar leek haar beter. In de slaapkamer stond het enige meubelstuk. Hun bed. Margaret trok snel het dekbed recht en verontschuldigde zich dat het niet was opgemaakt. Ik ging er niet op in. De Engelsen zijn vaak verontschuldigend en stijf. Het bed was in het midden opgehoogd met boeken. Dat maakte dat het schuin naar beneden afliep. Dit om het hoofdeinde hoger dan de voeten te maken. Ik zei niets maar Margaret legde ongevraagd uit.
‘Ja wel vreemd, maar Mark heeft last van het zure oprispingen als hij plat ligt, dus wij liggen al jaren schuin.’
‘Slaapt dat wel lekker voor jou dan?’
‘Tja ik ben er aan gewend.’
Ik had allang gezien dat Mark een pitta type was en het zuur is een van de symptomen van verhoogd pitta en kan best verholpen worden met onder andere het juiste voedsel.
Ik vond het echter beter om niet over Ayurveda te beginnen. Wel gaf ik even aan dat het zuur een verhoogde zuurgraad is die geneutraliseerd kan worden door het drinken van een glas water met een theelepel sodium bicarbonaat voor het naar bed gaan en bij het opstaan. Margaret keek beleefd en zette een kopje thee. Ze had geen koekjes anders at ze die allemaal op. Ze schonk de melk in de thee en we gingen naar hun kampement. Twee tuinstoelen met kampeertafeltje in de serre. ‘Tja, al onze meubels staan in de garage. We hebben ze opgeslagen tijdelijk.’
‘Ik vind dat een lege kamer wel iets heeft. Geen spullen, alleen ruimte. Ik houd wel van een Zen huis.’
Bij elke opmerking die ik maakte keek Margaret alsof ik het orakel van Delphi was. Het is best grappig om te zien dat wanneer twee totaal verschillende werelden elkaar raken, er dingen gebeuren. Margaret had zich gerealiseerd dat ze van het halflege glas was en dat ging ze onmiddellijk verdedigen. Ze vertelde dat toen zij 5 was en haar zusje 3, haar zusje eens gewond was geraakt doordat ze iets wat Margaret had gezegd te letterlijk nam. Ik realiseerde mij dat heel veel mensen zich continu verontschuldigen voor wie ze zijn en hoe ze zijn en uitleggen waardoor ze zo geworden zijn gevolgd door dat ze er niets aan kunnen doen. Wat niet waar is.
Margaret heeft geen kinderen, geen huisdieren. Alleen Mark. Mark kwam tevoorschijn. Twee meter lang met jampot glazen en een glimlach en het zuur. Ik gaf hem een hand. Hij stond buiten en kon er niet in. Want Ben lag in het halletje. Dus moest Mark door de keuken. Maar de sleutel was kwijt. Ik zei: kom gewoon door de serre naar binnen. Maar die deur zat ook op slot, ze waren er nog nooit door naar buiten geweest. Margaret vond de sleutel en Mark kon er in. Hij liet zijn schoenen buiten staan. Hij kwam omdat het tijd was voor de lunch, maar dat zei hij niet. Ik nam afscheid en bedankte Margaret hartelijk voor de thee. Ze had me haar hele leven in een notendop verteld, daar is hier geen ruimte voor. Ik ging naar Ben die met zijn neus tegen de kier van de deur aan lag. Koekje naast hem. Schoenen weer aan, Margaret een hand en tabee.
Terwijl ik terug liep realiseerde ik mij dat Margaret en Mark niet alleen wat van mij leren. Ik leer ook wat van hun. Over mezelf. Door de ontmoeting met hen leerde ik namelijk dat ik nog altijd vol zit met vooroordelen. Ik had bedacht dat ze barsten van het geld omdat ze jarenlang in de Cotswolds hadden gewoond. Maar Margaret zei dat ze jaren in een huurhuis hadden gewoond en nu toch graag een eigen huis wilden wat ze daar niet konden kopen. Ik had bedacht dat ze nu heerlijk in hun fantastische huis op de heuvel zaten. Ik had al voor me gezien hoe ze heerlijk een haardvuur aan hadden. Maar ze zaten op tuinstoelen en sliepen in een schuin bed en waren bezorgd om al het werk wat er nog aan het huis gedaan moest worden. Ze wilden namelijk iefie en aafie veranderen en laten verbouwen. Ik realiseerde mij dat het een heel goed plan is om erg blij te zijn voor andere mensen dat ze dingen kunnen hebben en ervan kunnen genieten. Dat wij ook heel erg kunnen genieten van hun geluk en dat we iets niet hoeven te bezitten om ervan te genieten. Ik realiseerde mij dat ik steeds vaker ben van het halfvolle glas.
Zorgeloos liep ik verder. Geen mot met de vorige eigenaar, geen last van gepieker over de verbouwing, geen zorgen over hoe nu verder als de riolering er straks uit ligt. Ik woon nu in een prachtige cottage. Het heeft alles er op en eraan. Zelfs een hond en een kat en vogeltjes in de tuin. En straks komen de eigenaren terug en dan is alles weer van hen. Geen zorgen, geen verplichtingen. De lente in de lucht en ik weer verder in vogelvlucht. Mensen het leven is mooi.
Martine, tweede naam: Swiebertje.

Via een hiervoor speciaal bestemde website vond ik mensen die 2 maanden op vakantie naar hun dochter in Nieuw Zeeland wilden gaan. Ze hadden een hond en een kat en een huis en stonden niet te springen om de dieren naar een kennel te brengen. Aangezien de hond een zielig verleden had en ze hem goed verzorgd achter wilden laten, vroegen ze aan mensen en vrienden of zij ze niet in hun huis wilden. Niemand wilde dat. Toen hoorden ze via via van deze website en dachten: we proberen het gewoon. Ze zetten een advertentie en ik, elders, las hem en stuurde hen onmiddellijk een berichtje. Om kort te gaan, ze kozen mij en waren perplex over de snelheid waarmee zij iemand vonden en ik kon aan het gnuiven van de man merken dat hij ook zeer tevreden was over het feit dat hij zich nu een boel kosten aan kennels zou besparen. Want in de Zaanstreek geldt ‘ons ben zuunig’ maar dat geldt in Wales zeker ook.

Dus nu zit ik hier in Wales. Misschien bent u er ooit geweest. Of heeft u er ooit iets over gezien op tv. Of heeft u ooit plaatjes gezien van Mansukh Patel, dat was zo’n goeroe die een ashram in Wales was begonnen en ik weet nog dat ik hem jaren geleden op tv heb gezien, wandelend over de Welsche heuvels en dat ik dacht: Waaaaaat! Hoe kan het ergens op de wereld zoo mooi zijn?!! Toen wilde ik al naar Wales. Mansukh zijn ashram is inmiddels ter ziele, aangezien hij toch niet zo verlicht was dat hij zijn seksuele begeerte had bedwongen en er schijnen nogal wat schandalen te zijn geweest met betrekking tot deze goeroe. Maar dat doet niet ter zake voor mij aangezien ik toch nooit echt into Mansukh was en je in Wales echt geen ashram nodig hebt om de stilte te ontdekken.

Want mensen als het hier één ding is, dan is het stil. Wat een verademing. De cottage waar ik in zit is een droomhuis. Niet overdreven groot maar zeker niet klein. Vrijstaand op een kwartier rijden (in mijn tempo) van Hay on Wye, hét boekendorp van hét boekenfestival in de wereld. Jaa, ik was niet voor niets zo snel met het beantwoorden van deze mensen hun advertentie. De cottage staat met nog een paar huizen twee en een halve kilometer buiten een klein dorp met alleen een pub, een kruideniertje en een buurtkapper.

De eigenaars noemden het hier zelf ‘in the middle of nowhere’ dus moest ik een auto hebben, nou die had ik niet, wij zijn bescheiden luitjes en hebben welgeteld 1 auto’s, dus. Nou, zeiden zij, hoe ga je dan naar de winkels? Ik zei: lopend? Ik zag hem kijken en denken. Toen bood hij aan dat ik hun grote Nissan Xtrail (4 wiel aandrijving) mocht gebruiken omdat het niet doenlijk was zonder auto volgens hen. Hij zou zijn verzekering bellen en mijn naam er bij laten schrijven voor 2 maanden. Nou dat was mooi. Enige dingetje was dat ik niet zo erg graag in Engeland rijdt want je moet daar links en alles zit aan de andere kant in de auto, de versnelling en je spiegels. En de landweggetjes hier zijn zo smal en de autochtonen rijden als duivels in hun landrovers. Maar ik zit hier inmiddels 2 weken en rijdt al aardig als een duivelin myself, mag ik wel zeggen….

De hond en ik kunnen zo goed overweg met elkaar dat het net is alsof het mijn hond is. Het is zo een schat. Een Border collie, zo’n zwart witte schapen hond. We lopen wat af samen. Kilometers, of beter gezegd: mijlen ver. Dat vind ik hier in Engeland zo heerlijk, dat het land is ingericht voor wandelaars. Net als wij in Nederland zijn ingericht voor fietsers met al onze fietspaden en zo, heb je hier overal voetpaden (footpaths). En dan ga je door velden en weiden en bossen en kom je langs idyllische plekken met prachtige vergezichten. Ik heb hier uitzicht op de Black Mountains, vreemd woord want die
bergen zijn eigenlijk altijd groen, behalve nu want nu zijn ze met sneeuw bedekt.
Prachtig gewoon.

De kat en ik zijn ook al dik bevriend. Zij is zo’n schildpadkleurige, prachtig beest met het allerzachtste miauwtje dat je ooit gehoord hebt, eerlijk gezegd klinkt ze meer als een muis. Als ik ’s avonds de houtkachel aan heb dan ligt ze er pontificaal voor heerlijk te snorren in de warmte en dan is het zo knus hier.
Waarom doe ik dit eigenlijk vraagt u zich misschien af. Tja, ik heb een heel diep en sterk gevoel bij alles wat Engels is. Als ik hier naar toekom is het net alsof ik hier thuis ben. Ik neem aan dat dit te maken heeft met vorige levens dat ik hier ben geweest omdat ik totaal niet anders kan verklaren hoe ik zo een sterk gevoel kan hebben naar dit land toe. Ik zou hier eigenlijk dolgraag willen wonen, maar het punt is a) het is een duur land, en b) Erik zit liever in de zon. Dus de oplossing was: laat mij maar eens even proberen hoe het is om hier eigenlijk te wonen en wie niet rijk is moet slim zijn en nu zit ik dus in dit droomhuis met auto en al en de enige kosten die ik heb zijn de zaken voor de inwendige Martine en een beetje diesel. Dus dat is perfect. Bovendien heeft Erik een broer die al meer dan 30 jaar in Engeland woont en die recentelijk een huisje heeft aangeschaft in Wales, in Abergavenny (kent u dat liedje uit begin 60er jaren nog? ‘Taking a trip up to Abergavenny, hoping the weather is fine, if you should see a red dog running free, well, you’ ll know he’s mine’, zie link hieronder). Zo een heel vrolijk liedje is dat.
Afijn, Erik zou gaan laminaat leggen bij broerlief en bracht mij dus even naar Hay want dat is daar een uurtje vandaan. Ideaal.

Wat voor mij heel goed is hier (meerdere dingen) is die stilte. Het is iets waar ik naar verlangd heb. Toen ik hier met de eigenaars kwam kennis maken had hij de radio aan. Ik dacht gelijk: zodra hij weg is gaat dat ding uit. En hij liet mij zijn enorme muziek collectie zien op zijn computer. Hij gaf mij zijn wachtwoord voor de computer zodat ik lekker naar de muziek kon luisteren. Ik stelde zijn vriendelijkheid op prijs, maar ik heb hem nog niet aan gehad. Ik drink de stilte in alsof ik uitgedroogd ben van de dorst met enorme teugen en ik krijg er geen genoeg van. Als ik ’s avonds in bed lig dan luister ik naar de stilte en dan voel ik mij zo intens dankbaar. Dat kun je je niet voorstellen. Ik slaap al jaren lang met oordoppen omdat ik van het minste geringste geluid wakker wordt en hier heb ik die oordoppen helemaal niet nodig. Een wonder mensen!

Een ander goed ding voor mij is het ervaren om alleen te zijn. Ik heb natuurlijk die hond en kat, maar ik ken hier verder niemand en dat is voor mij ook heel prettig. De eigenaren hadden allerlei telefoonnummers achtergelaten zodat ik niet zou verkommeren in mijn eentje, maar ik kijk wel link uit. Ik vind het heerlijk om dit te ervaren. Heeft niets met Erik te maken, want hij is de ideale man, maar het leven in Koog aan de Zaan is uiteraard totaal anders. Ten eerste is er geen stilte, ten tweede ben ik daar nooit alleen en ten derde kun je daar natuurlijk niet in je eentje wandelen. Geen aanmerking op het land hoor, maar ja, het is klein en dus heb je geen alleen zijn om de hoek van de deur. Dat heb je hier wel. Hier moet je weer mijlen rijden als je naar een grote stad wil. Maar wat ontzettend goed uit komt is dat ik daar niet heen wil.

Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik heel blij ben met het internet, want als dat er niet zou zijn dan zou ik afgesloten zijn van de wereld en dat ben ik nu natuurlijk niet. Ik kan met mijn dochter in Londen chatten en met mijn man en zoon in Nederland en ik kan whatsappen en dergelijke dus echt oer-alleen ben ik niet.

Wat ik zoal doe? Nou ik loop veel met de hond, zeker 3 uur per dag. Verder schrijf en teken ik en lees ik en ik houd me bezig met Advaita Vedanta. Ik heb mooi de gelegenheid om te mediteren en om mij nog meer te verdiepen in de stilte. En natuurlijk ga ik naar Hay on Wye, alwaar meer dan 24 boekwinkels met tweede hands boeken zijn. Het paradijs op aarde voor de bibliofiel die ik ben. Er wonen totaal 1900 mensen en de plaats staat in de hele wereld bekend om zijn boekenfestival dat jaarlijks in mei plaats vindt. En daar zit ik nu lekker een kwartiertje vandaan.

En net zoals overal: er komen allerlei dingen via via op mijn pad. Zo kwam ik aan een naam Dokter Brian Weiss. Nooit van de hele man gehoord. Maar dat bleek een psychiater die zich al jaren bezig houdt met het doen van regressie therapie met mensen.
Daardoor komen zij in contact met vorige levens en lossen fysieke of mentale kwalen zich bij hen op. Zeer interessant. Het is een Amerikaan dus het is in het Engels, maar als je op Google Brian Weiss md zoekt dan klik je op zijn website en daar staat een gratis recessie sessie met hem op. Je komt dan op een website van Emega (zie link hieronder). Ik raad u aan om eens anderhalf uur uit te trekken om die geleide sessie te doen. Hij brengt je naar een herinnering uit je kindertijd, dan naar de baarmoeder, en dan naar een vorig leven. Zeer de moeite waard. En ik raad aan om te blijven luisteren want daarna leest hij een voorbeeld voor van een mevrouw die zo een bijzondere ervaring heeft gehad toen haar man was overleden. Die Dokter Weiss was vroeger een wetenschappelijke man die nergens in geloofde maar hij heeft in zijn carrière het bewijs van reïncarnatie gezien vandaar dat hij nu die regressies doet. Heel interessant!

Nou mensen volgende keer meer uit Wales.
Stille groeten van Martine

Dokter Brian Weiss, recessie sessie
Abergavenny

Het was vijf januari rond half acht ’s avonds. En koud. We stapten in de auto en reden naar Mozamo alwaar zoals gewoonlijk de ledenvergadering van onze Vereniging voor Parapsychologie plaats zou vinden. Bij aankomst troffen we een groepje mensen dat buiten voor de deur stond te klappertanden. De deur bleek dicht. We konden er niet in.

Het gebouw was voorzien van nieuwe sloten door een aantal personen die zich afgescheiden hadden van het bestuur van de motorclub. Ik besloot in de warmte van de auto af te wachten en zocht verstrooiing door het oplossen van een puzzeltje. Na zo’n 20 minuten geharrewar bleek er geen verzoening mogelijk en werd haastig een andere locatie gevonden. Aldus vertrokken we naar het gebouwtje van de drumband op Zaandijk waar de vergadering alsnog doorgang kon vinden. Veel lof voor de mevrouw die ons daar opving: ze toverde in een mum van tijd een gezellig kleedje en zelfs een bloemetje op de tafels en om op te warmen kreeg iedereen koffie (dat de melk zuur was,
was jammer, maar ook grappig).

Ik vond het allemaal wel vermakelijk. De vereniging organiseert al 31 jaar lezingen van sprekers over diverse spirituele onderwerpen. Je zou dus denken dat er openheid voor vernieuwing zou zijn. Maar toen officieus aan de orde kwam dat onze vaste lokatie teveel op losse schroeven stond en we dit niet konden riskeren op een avond dat er zo’n 60 man zou komen, waardoor het dus verstandig zou zijn om een andere (vaste) lokatie te zoeken, werd bedenkelijk gekeken.

Dat zette mij aan het denken.
Waarom hebben mensen vaak zo een weerstand tegen verandering? Aan de ene kant is vastigheid vertrouwd, bekend en daardoor veilig. Maar is het aan de andere kant ook niet saai? Mensen houden van hun comfort zone. Alles wat bekend is geeft ons een bepaald overzicht en geeft ons een vals gevoel van controle. Alsof we ons leven en wat zich daarin aandient beter in de hand hebben als we in ons vertrouwde wereldje blijven opereren. Maar het leven is niet bedoeld om stil te staan. Leven is synoniem aan groei, aan beweging. Stilstand leidt tot verval.
Opnieuw beginnen is het tegenovergestelde van saai. Soms hoor je mensen een beetje weemoedig zeggen dat ze wel opnieuw zouden willen beginnen. Maar door de manier waarop zij het zeggen begrijp je al dat ze het voor onmogelijk houden. Wat ligt daar eigenlijk aan ten grondslag? Wanneer hebben wij geleerd dat we geen nieuwe richting in kunnen slaan? Het is alsof er een goede reden moet zijn wil men een nieuwe start overwegen. Met ‘goede’ voornemens wachten we vaak tot januari, alsof we dit alibi nodig hebben om iets nieuws of anders te gaan doen.

Onlangs was ik voor het eerst in Amerika. Ik had al van diverse mensen gehoord hoe fantastisch het er was en hoeveel er te zien is. Maar op de een of andere manier was het voor mij een ver ideaal, onbereikbaar, net als Japan. Eigenlijk bizar want ik ben al drie keer in India geweest. Maar goed, nu was ik dan in de USA na een vlucht van elf uur.
Ineens realiseerde ik mij: ik was er voorheen angstig voor geweest. Om daar alleen naar toe te gaan. Beïnvloed door allerlei Wild West verhalen. En nu reed ik daar in mijn huurautootje en bemerkte dat het niet eng was maar geweldig. En toen ik weer thuis was realiseerde ik mij dat de afgelopen vakantie zelf niet het meest fantastische was geweest, maar het feit dat ik mijn angst ervoor nu bewust was geworden. Beter nog: dat die angst nu verdwenen was. Daaruit begrijp ik, dat ik, die toch zeker een avontuurlijke geest heb, ook onbewuste angsten heb. Angsten die niet op eigen ervaring gestoeld zijn.
Angsten voor het onbekende die slechts opgelost kunnen worden door te handelen. Gewoon gaan, doen, ervaren. Angst je niet laten stoppen. Je kunt kijken naar de emotie angst en tegen jezelf zeggen: goh, apart, hier voel ik angst voor. Om vervolgens precies datgene te ondernemen waar je bang voor was. En dan het gevoel van voldoening, van opluchting, van ‘ha, wat een grap, was ik daar nu zo onzeker over’, en van puur enthousiasme. Dat gevoel van ‘Yes, ik leef!!’ is met geen pen te beschrijven.

Als ik zo naar de Vereniging kijk dan zie ik een vertrouwde club mensen die genoegen beleven aan de avonden. Er is interesse en er is saamhorigheid. Het is gemoedelijk en gezellig. Daarnaast zie ik dat het ledenaantal niet significant groeit en dat er vergrijzing optreedt.

Op zich natuurlijk geen enkel probleem, want er bestaan allerlei verenigingen en clubs voor jongeren, dus waarom ook geen club voor ouderen.

Maar… dat is niet per se de insteek van onze vereniging. De Vereniging voor Parapsychologie is niet bedoeld als senioren club, het is een vereniging voor iedereen.
Het zou niet verkeerd zijn als er een instroom van wat nieuw bloed bij de club kwam.
Ten eerste geeft dat vernieuwing in de contacten. Ten tweede is het goed dat er nieuwe leden bijkomen omdat we dan meer inkomsten hebben die we weer kunnen aanwenden om interessante sprekers uit te nodigen.

Misschien is het een idee om de vereniging én haar uitstraling wat te vernieuwen. Een beetje een makeover om het maar modern te verwoorden. Dus de website voorzien van een nieuwe uitstraling. Een pagina er op met beknopte verslagen van lezingen inclusief een paar foto’s ter verlevendiging. Een goede Facebook pagina die zal zorgen voor de broodnodige publiciteit. Dat zijn maar een paar ideetjes. Misschien hebben andere mensen er nog meer. Tijdens de vergadering wordt om input gevraagd, maar die is er amper. Het kan heel goed dat je op zo’ n moment even geen idee hebt, maar misschien achteraf wel. Dan is het alsnog fijn als u uw idee bij het bestuur meldt. Via de telefoon of via de contact pagina op de website.

Mensen, een vereniging is precies wat het woord zegt: het verenigen van mensen in een
club. Om een vereniging bloeiend en groeiend te houden is inzet en input nodig.

Martine Clausen, optimistisch.

Beste mensen,

Anita Moorjani

Het is altijd weer leuk om voor de Pariodiek te schrijven. Ik ga ervoor zitten en bedenk dan wat ik met jullie wil delen. Omdat ik hoop dat jullie het interessant zullen vinden en omdat ik het een fascinerend onderwerp vind. De laatste tijd ging het over non-dualiteit,
Advaita. Aanstaand weekend ga ik naar een retraite met twee mensen die het Zelf gerealiseerd hebben.
Nu weet ik natuurlijk niet in hoeverre jullie, lezers, dit onderwerp interessant vinden, dus dacht ik: vandaag schrijf ik over een ander onderwerp waar ik ook zeer gefascineerd door ben, hoewel ik denk dat deze onderwerpen elkaar toch raken. Dat denk ik in elk geval wel. Maar weet je wat, ik laat het aan jullie over om daar over te oordelen.

Een tijdje geleden kwam ik aan een boek over BDE.
‘O jee, Bijna dood ervaringen, nee toch, daar weten we ook alles al van’ – is dat nu jouw reactie lezer? Dan wil ik je zeggen: ga hier maar even voor zitten, want dit heb je nog nooit gehoord (tenzij je toevallig dit boek kent) en het is een zeer bijzonder verhaal. Het
gaat over een vrouw die een vriendin had die aan kanker leed. Ze was in de veertig. De vrouw vond het vreselijk dat haar vriendin zo ziek was en zocht haar zoveel mogelijk op. Ze was eigenlijk heel erg bang dat zij zelf ook kanker zou krijgen. Dat was een van haar grootste angsten. En wat gebeurde? Inderdaad, zij kreeg ook kanker. Haar vriendin overleed en ze was er op het laatst niet bij omdat het voor haar te confronterend was. Zij zelf had nu lymfeklierkanker die was begonnen met een knobbel in haar nek. Ze werd steeds zieker en zieker. Moest alle behandelingen ondergaan en kreeg allerlei bijverschijnselen, van de medicatie, de bestraling en de chemo. Het ging steeds slechter met haar. Op een dag dacht ze: dit voelt allemaal niet goed. Ik ga het anders aanpakken.
En dus vertrok ze naar een Ashram in India alwaar ze Yoga en mediatie deed en een speciaal Ayurvedisch dieet volgde. Ze knapte zienderogen op. Het was heerlijk. Maar ja, na een maand of 7 dacht ze bij zichzelf: ik zal toch weer naar huis moeten, want ik
wil weer bij mijn man zijn. Dus vertrok ze weer naar Hong Kong waar ze woonde. Ze ging voor controle naar het ziekenhuis. Iedereen enthousiast over haar conditie alleen waren de artsen zo negatief: zo zo mevrouw, dat is fijn voor u. We hopen dat het zich
voortzet, maar de prognose is… Dus al heel snel ging het weer bergafwaarts en nu werd ze steeds zwakker. Ze zat in een rolstoel, ze had beademing en ze had grote open wonden op haar lichaam en ze kon niet meer zelf eten. Kortom een drama en aflopende zaak. Op een dag toen ze weer thuis was na in het ziekenhuis gelegen te hebben, ging het zo slecht met haar dat ze met gillende ambulance naar het ziekenhuis teruggebracht moest worden alwaar de artsen constateerden dat ze in coma was geraakt. De artsen zeiden tegen haar man dat hij snel de familie moest bellen omdat ze de volgende ochtend niet zou halen. Ze ging sterven. Haar ouders werden gebeld, haar broer moest
uit India het eerste beste vliegtuig halen om haar nog levend te kunnen zien ook al lag ze in coma. Kortom het was nagenoeg afgelopen.

Maar wat gebeurt er? Ze krijgt op de valreep een BDE. Ze ziet de artsen en haar familie om haar bed staan, ze ziet haar broer in het vliegtuig stappen met zijn vrouw, ze ziet haar man met een arts een gesprek voeren in een kamer aan het einde van de gang. En ze hoort alles wat er gezegd wordt. Dan ineens is ze op een plaats waar het ongelofelijk mooi en warm en liefdevol is. Een veld van zulk een onvoorwaardelijke liefde als ze nog nooit eerder ervaren heeft. Ineens ziet ze haar vader naar haar toekomen, die enige jaren eerder was overleden, en ze ziet haar nog niet zo lang geleden overleden vriendin.
Ze krijgt van hen allerlei informatie. Haar vriendin zegt haar dat ze het haar niet kwalijk neemt dat ze er op het laatste niet bij was geweest omdat ze haar angst begreep. Ze ervaart alleen maar liefde van beiden. De communicatie gaat van hart tot hart en is niet
zoals hier op aarde met woorden. Zij voelt zich in dit domein van liefde volledig thuis. Totaal geaccepteerd voor wie zij is. Ze heeft zich nooit eerder gerealiseerd dat er een veld van liefde is dat ons totaal omarmt. Dat ons nooit veroordeeld, dat ons neemt zoals
wij zijn en van ons houdt. Ze ziet ineens in dat zij zich altijd in allerlei bochten heeft gewrongen om andere mensen te behagen, om maar te zorgen dat ze er bij hoorde, dat ze deed wat anderen van haar verwachten om maar goed genoeg gevonden te worden.

En nu ineens voelt ze dat ze een fantastisch wezen is, goed zoals ze is. Met haar vader had ze voorheen een lastige band, maar nu is er alleen maar liefde en begrip. Ze is in een veld van liefdesbewustzijn en van puur bewustzijn beland. En ze wil nooit meer terug. Ze bemerkt dat als zij haar aandacht ergens op richt, ze daar onmiddellijk is. Alles wordt haar duidelijk.

Maar haar vader en vriendin maken haar duidelijk dat ze terug moet naar de aarde omdat haar taak er nog niet op zit. Eerst sputtert ze tegen maar dan geeft ze toe, omdat ze voelt dat ze dit allemaal aan haar man, die haar grote liefde is wil vertellen. Dus floept ze terug in haar lichaam en wordt wakker. Grote consternatie in dat ziekenhuis want dit is nog nooit vertoond en wat volgt al helemaal niet, omdat binnen een paar dagen al haar wonden genezen. Doktoren verrichten allerlei scans en onderzoeken en wat blijkt: er zijn nul kankercellen meer actief. Alle gezwellen (en ze zat vol met tumoren zo groot als sinaasappels) verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze verklaarde dat ze honger had en wilde de sondes uit haar lichaam en de beademing eraf. De artsen waren perplex.

Anita Moorjani, want zo heet ze, verklaarde dat ze begreep dat ze genezen was. De reden dat de kanker weg was legt ze als volgt uit. Nu mijn geest begreep dat er alleen maar liefde is en ik ook alleen maar liefde ben, nu mijn geest doorzag dat ik niet hier op aarde ben om het anderen naar de zin te maken. Dat ik hier niet ben om maar een beetje liefde en goedkeuring van anderen te krijgen en mij daarvoor in allerlei bochten moet wringen. Dat er van ons gehouden wordt op een manier die wij ons niet voor kunnen stellen. Mijn hele kanker was nu overbodig. Ik kon van mezelf houden. Ik heb de kanker nodig gehad om de BDE te krijgen en zo deze informatie.

Het fantastische aan het geval Anita Moorjani is dat artsen bij spontane remissie van kanker altijd iets zeggen als: dan hebben we zeker foto’s van een ander met die van jou verwisseld. Maar in dit geval konden ze dat echt niet zeggen omdat ze haar al meer dan 4 jaar op de voet volgden en een computer vol met dossier Moorjani hadden, foto’s incluis. En nu was ineens die kanker weg.

Anita geeft inmiddels lezingen over haar ervaringen omdat zij ons wil vertellen dat we niet eerst ziek hoeven worden om ons te realiseren dat we liefde zijn en er van ons gehouden wordt. Zij wil haar verhaal delen om ons te doen inzien dat we in een wereld leven die zich focust op de negatieve dingen in plaats van op de positieve. Zo zegt ze: kijk eens naar alle collectes voor ziekten en zeerten. ‘Pas op dat je zus niet eet want dan kun je kanker krijgen. Pas op dat je zo niet doet want dan… ’ We worden permanent bang gemaakt en gehouden en de farmaceutische industrie vaart er wel bij. Anita zegt: als we al dat geld eens zouden gebruiken voor welzijnsbewustzijn ipv ziektebewustzijn.

Goed punt vind je niet?
Vijf belangrijke dingen die Anita ons vertelt, die zij heeft geleerd, zijn:

1. Er is alleen maar liefde. We moeten eerst van onszelf leren houden want als jij niet van jezelf houdt, hoe kun je dan van een ander houden en een ander van jou? Dus houd zoveel van jezelf dat je overstroomt van liefde naar anderen.
2. Je hoeft geen angst te hebben. We zijn bang voor alles en er wordt ons angst aangepraat, maar het is niet nodig. Laat al je angsten wegvloeien en leef je leven vol enthousiasme.
3. We zijn met zijn allen veel te serieus. Kijk naar kleine kinderen, zij zijn een bron van vreugde en hebben geen angst. Ze lachen en giechelen en kijken vol verwondering naar alles. Wij moeten weer lachen en humor hebben.
4. Zie het leven als een cadeau. Zelfs de nare dingen die we meemaken zijn een cadeau, want als alles van een leien dakje gaat hoeven we niet te kijken en te groeien. We moeten inzien dat hetgeen wij als obstakels op onze weg zien, in feite juist het tegenovergestelde zijn: een gelegenheid om te groeien en over onszelf en ons gedrag na te denken.
5. Wees jezelf. Wees niet iemand die anderen wil behagen om een schouderklop. Geef jezelf de schouderklop en realiseer je dat er niemand is zoals jij. Een uniek wezen. Dat mogen we ten volle zijn en we hoeven ons niet aan te passen. Zo van ik zing maar niet want dat vindt Pietje onaangenaam. Zing, lach, huil, enzo en bewonder, dat zong Ramses Shaffi al. En hij had groot gelijk.

Het boek van Anita Moorjani heet: Ik moest sterven om mezelf te worden. Je kunt haar ook op internet vinden. Ik raad de video interviews op haar website aan. Ze spreekt Engels.

www.anitamoorjani.com

Liefs, lieve mensen, van Martine