Het valt mij op dat wanneer ik ga zitten om een stukje voor de Pariodiek te schrijven, het net is alsof ik zojuist nog een stukje geschreven heb. Ook al is er toch echt een maand voorbij, het voelt net alsof dit niet het geval is. Volgens mij is dat de directe ervaring van het Nu. Als je iets specifieks doet op gezette tijden, dan valt in de beleving de tussentijd weg. Waarschijnlijk is het zo dat als die gezette tijden verder uit elkaar komen te liggen, ze je minder dit gevoel van Nu kunnen geven, maar dat weet ik niet. Daar kom ik op omdat onze zoon morgen 21 wordt en hij dus vorig jaar morgen 20 is geworden en ik mij die dag niet kan herinneren. Dus de tussentijd tussen die 2 verjaardagen is voor mij te groot voor de Nu beleving.

Laatst was Paulien Cornelissen op de televisie, een soort theater progamma was het. Zij had het over het woord ondertussen. Dat vond ik nogal grappig. Want terwijl ik dit schrijf zit ik ondertussen in de zon in de tuin. Waaronder? En waartussen? Ik kan ook intussen in de tuin zitten en dan gelden de vragen waarin en waartussen? Terwijl ik zit te typen zit er ondertussen een ekster op mijn tafel water te drinken uit het vogelbad annex drinkwaterbak. Er vliegt intussen een vlinder vlak voor mijn neus langs (ja echt op 5 oktober!) En ik hoor ondertussen een kuch-je van mijn man die in bed ligt bij te komen van een ‘uitstap’ naar de winkel. Ondertussen zitten er 5 kauwtjes en 1 ekster van de zaadjes die ik gestrooid heb te eten, maar nu ik klaar ben met het typen van deze zin zijn er alweer 4 kauwtjes opgevlogen en zitten er twee heggenmussen en een koolmees aan de zaadjes in een voor hen speciaal opgehangen ingenieus systeem waardoor zij rustig hun zaadjes kunnen eten en niet gestoord worden door die grote vogels.

Mensen, ik kan maar tot een enkele conclusie komen: ondertussen en intussen zijn synoniemen voor tegelijkertijd. Met andere woorden: deze twee tussenvoegsels zijn een manier om eigenlijk het Nu te benoemen. En zoals menig verlichte geest ons reeds heeft voorgehouden: er is alleen maar nu. Alles bestaat tegelijkertijd en wij hebben niet in de gaten dat wij middels onze taal in feite blijk geven dat wij op de hoogte zijn van deze Nu realiteit. Helaas is het zo dat menigeen deze woorden gebruikt zonder zich enigszins te verdiepen in de ware betekenis ervan en dat is jammer omdat het een mooie gelegenheid was om in te zien dat Eckhart Tolle gelijk heeft.

Intussen zijn er alweer weken omgevlogen en kan ik dus vermelden dat er alweer een jaar voorbij is en dat Amma ons land weer met een bezoek heeft vereerd. Hiernaar kijken wij in ons gezin altijd reikhalzend uit, ziet u de halzen al reiken gelijk de reus met de lange nek in de Efteling? Het was wederom een gelegenheid om de verpersoonlijking van compassie en liefde in levende lijve te ontmoeten.
Dit jaar waren Erik en ik dubbel zeer gezegend omdat wij deel uit mochten maken van de Arati op de maandagavond aan het eind van darshan (het omhelzen van de bezoekers dat plaats heeft vanaf 10 uur ’s morgens en de hele dag door gaat tot 22 uur ’s avonds). De Arati is een ritueel waarbij wierook gebrand wordt en een devotioneel gebed aan de Moeder van het Universum wordt gezongen waarvan de intentie is om het ego te verbranden om zo bij onze goddelijke kern van liefde te komen. Er wordt dan kamfer gebrand hetgeen een symbolische betekenis heeft want kamfer is de enige stof die totaal geen residu nalaat als je het verbrand. Dat staat dan symbool voor de intentie dit ook met het ego te bereiken. Een mooi streven, helaas in mijn geval is mijn ego nog verre van de kamfer-staat. Samen met nog 14 anderen mochten wij dit ritueel uitvoeren en we barstten beiden spontaan in tranen uit toen we de uitnodiging hiervoor per email ontvingen. We stonden op het podium vlak voor Amma, die nog bezig was mensen te omhelzen, dat stopt nooit, en terwijl we aan tegenover elkaar stonden en beiden het dienblad met de olielampjes de kamfer en de bloemen vasthielden en de bijbehorende mantra zongen, keken we naar Amma die ons ondeugend lachend aankeek. Heel bijzonder.
Toen Amma november vorig jaar weer uit Europa was vertrokken verzuchtten wij een beetje bedroefd dat het nu weer een heel jaar ging duren voor wij haar weer in levende lijve konden zien, maar vandaag denk ik er heel anders over: dat jaar is voorbij voor je er erg in hebt en intussen dacht ik een paar weken terug: nog maar 6 nachtjes slapen voor ik Amma weer ga zien. Maar nu u dit leest ben ik al bij Amma in Londen geweest en is Amma alweer vertrokken uit Houten om de toer voort te zetten. Op amma.nl kunt u lezen welke steden zij nog meer aandoet. Dichtst bij voor ons is Frankfurt of Parijs.

Ondertussen is Amma niet de enige Moeder van compassie die ons land aandoet. Want Moeder Meera komt ook naar ons toe. Haar darshan is in stilte. Je komt om de beurt bij haar, zij houdt je hoofd vast en lost zo oud karma bij je op waarna je haar diep in de ogen kijkt en het lijkt alsof er even niets anders meer op aarde is. Om je op te geven voor haar darshan kun je op de volgende link klikken. Moeder Meera komt naar Den Haag op 1 november. Locatie: De Broodfabriek, Volmerlaan 12, 2288 GD Rijswijk. Om je aan te melden kun je je opgeven via
www.mothermeera.com

Uiteraard geldt voor beide moeders dat er geen kosten verbonden zijn aan de darshan en het bezoek. Je kunt ter plekke natuurlijk het een en ander nuttigen waarvoor je wel betaalt, maar dat doe je ook als je tijdens een dagje shoppen even ergens gaat zitten.

Intussen begint mijn huisekster te krassen in de vlinderstruik. Dat is een erg gezellige kant van deze zwart-witte vogel. Zo rond theetijd gaat hij zitten keuvelen. Als ik dan terug­keuvel dan houdt hij zijn kopje scheef en krast met allerlei verschillende geluidjes terug. Net een papegaai maar dan zo vrij als een vogel en dat komt goed uit want hij is ook een vogel.

Maar alle gekheid op een stokje, nu even tijd voor een serieus beleefd verhaal waarvan ik u toch echt kond moet doen, want uniek in zijn soort en aangezien het zelfs van mijn ouders (die ontgoocheld de kerk verworpen zodra zij 18 waren) een uitroep van ‘Hoe is het mogelijk! Dat moet jij weer meemaken!’ Dat is toch wel heel erg stug!’ gepaard met bewonderende blikken ontlokte, mag ik u dit niet onthouden.

Ik laat het aan uzelf over om te vinden wat u ervan vindt. Hier gaat ie dan:
Een week of twee geleden had ik voor de zoveelste keer gehoord dat als je vanuit je hart God aanroept Zij je zeker zal horen en antwoorden. Ik had dit al zo vaak gehoord. Nooit in de kerk overigens, want daar ben ik niet mee opgevoed. Dit keer hoorde ik het in een interview op Batgap (Buddha at the Gaspump met een ontwaakte dame genaamd Chris Celine – een vrouw die een tragische jeugd heeft gehad en op het punt stond er een eind aan te maken en toen een soort ingeving kreeg dat er toch een doel moest zijn voor haar leven en dat ze net zo lang zou zoeken tot zij het vond, afijn na jaren ‘ontwaakte’ zij en zij zei dus in dat interview dat God naar ons luistert en dat wij maar twee dingen hoeven doen: 1. tegen God zeggen Help mij! vanuit je hart, en 2. je overgeven aan God en je oude overtuigingen links laten liggen).
Nu was het die week in September prachtig mooi weer en ik ging een strandwandeling maken. Als je vanuit Castricum aan Zee richting Egmond loopt dan kom je al gauw op een stil stuk strand want de meeste mensen blijven in de buurt van de paviljoens liggen. Ik liep dus richting Egmond met mijn kleine rugzakje in mijn korte broek met mijn voeten in de zee. Heerlijk als je zo die oneindige plas water beziet. Geen huizen, geen mensen, alleen maar weidsheid.

U kunt zich misschien wel voorstellen dat ik ondanks mijn toch zeer opgewekte natuur ook wel eens een minder momentje heb, helemaal in de omstandigheden met Erik die het soms zwaar te verduren heeft. Dus terwijl ik daar zo liep, en mij bewust werd van die nimmer aflatende stroom gedachten waar ik af en toe zo zat als koude pap van word, voelde ik mij een beetje droevig worden. Mijn gedachten tolden zo ongeveer als volgt: ‘ik heb talloze verlichte mensen gehoord, werkelijk honderden boeken over spiritualiteit gelezen, meditaties gedaan, Deepak gevolgd, een goeroe ‘gevonden’, ik heb gebeden, seva gedaan, ik heb iedereen voor mezelf laten gaan, en daarna heb ik tijd genomen voor mezelf. Ik eet gezond, ik eis niet veel, ik doe mijn best en ik zoek mijn hart en NOG ben ik niet in de staat van vrede waar al die boeken en mensen van zeggen dat het echt ZOOOOO dichtbij ligt. Als een bril die je zoekt terwijl hij op je voorhoofd staat.’
Zo liep ik dus. Er waren geen andere mensen en ik stond in het water en daar was een briesje en tevens het prachtige rollende geluid van de golven. Ik dacht aan de woorden van Chris Celine en ineens schreeuwde ik keihard : ‘God, Help Mij! Hoor je me nog eens? Hoe hard moet ik schreeuwen tot je mij ook eens een teken van leven geeft? HELP ME DAN!’

Niet overdreven hoor, ik schreeuwde keihard. En er gebeurde niets. Ik luisterde, voelde met mijn hart, keek eens in het rond. Niets. Nou lekker dan. Ik dacht dat dit dan maar het punt moest zijn waarop ik weer terug naar huis zou gaan en keek in de richting waar ik vandaan kwam. In de verte zag ik al die mensen liggen bij de paviljoens. Ik had nog even geen zin om daar al tussen te gaan zitten, dus keek ik naar de duinrand. Ik dacht voordat ik terug ga, ga ik daar even in het zand zitten, wie weet geeft God nog een teken van leven. Dus ik stond in het water en keek naar de duinen. Ik zag een bobbeltje en besloot bij dat bobbeltje te gaan zitten. Aangekomen bij de bobbel bleek het een leeg blikje dat was blijven slingeren. Ik gooide het weg.

Maar dat was niet het enige wat er lag!

Op 30 cm van het blikje was het antwoord van God aan mij. Kijk maar wat ik daar aantrof:
Van alle plaatsen op het strand waar ik had kunnen gaan zitten kwam ik bij dit hart terecht. Er waren nergens mensen in de buurt. Het had er vast al sinds de vorige dag gelegen. Ik voelde een diep gevoel van dankbaarheid in mij op wellen. En van nederigheid, want wie ben ik om te denken dat God mij niet hoort en mij geen tekens geeft? Misschien ben ik wel te blind en te druk bezig met mijn gedachten om de tekens op te merken. Maar dit teken was overduidelijk. Hier kon ik niet omheen. Het was een teken van liefde. Van God. Hoe mooi is dat?

Ik wens iedereen een maand vol liefde,

Martine, geantwoord door God.

Er is een website die ik nogal regelmatig bezoek. Hij heet ‘Buddha at the gaspump’, hetgeen zoveel betekent als Boeddha bij de benzinepomp. Opgericht door een man genaamd Rick Archer. Ik denk dat hij met deze site-naam een aantal dingen wil aangeven, ten eerste dat de wijsheden van de Boeddha voor het dagelijks leven bestemd zijn en ten tweede dat hij geen verlichte man is maar een gewone man die in spiritualiteit geïnteresseerd is. In elk geval is de ondertitel van de site: ‘Interviews with ‘Ordinary’ Spiritual Awakening People. Hij spreekt dus met allerlei heel interessante mensen zoals bijvoorbeeld: A.H. Almaas, Stanislav Grof, Deepak Chopra, Adyashanti, Mooji, Michael Roads, Isaac Shapiro, Gangaji en nog meer dan 200 anderen. Ik heb er al een heel stel beluisterd en vind ze vaak erg de moeite waard. De gesprekken zijn in het Engels.

Afijn, ik zat er dus weer een te luisteren van de week. En in dat gesprek ontdekte ik iets interessants. Het ging over emotionele onvolwassenheid. Daar had de psychotherapeut in mij natuurlijk wel interesse voor. Vooral omdat ik een parallel zag. Als therapeut gebruik ik heel vaak tekeningen in mijn werk met cliënten. Om sommige dingen te achterhalen vanuit hun onderbewuste is dat een zeer nuttig hulpmiddel. Vaak moeten ze dan eerst een barrière over omdat ze heel vaak zeggen (op mijn vraag of ze een tekening willen maken) dat ze niet kunnen tekenen. En daar schamen ze zich dan voor. Het is ook zeker waar dat volwassen mensen hun tekeningen erg vaak sterk aan kindertekeningen doen denken. De reden hiervoor is niet dat ze niet zouden kunnen tekenen, maar de reden is dat ze zijn gestopt met het ontwikkelen van hun vermogen om te tekenen op het moment dat de school waarop ze zaten geen tekenles meer gaf. Heel vaak is dat rond een jaar of tien, elf, aan het eind van de basisschool. En als je geen les meer krijgt in iets, en je oefent het niet meer dan stagneert natuurlijk je ontwikkeling. Dus zien tekeningen van volwassenen er toch vaak kinderlijk uit. Voor gebruik in therapie is dat helemaal geen punt. Je kunt altijd zoveel halen uit tekeningen. Ongelofelijk. Maar goed. (en even tussenbeide: een paar gerichte lessen en iedereen kan leren tekenen, maar dat is dus voor therapie niet nodig)
Maar juist in dat gegeven van onderbroken (gestagneerde) ontwikkeling zag ik een parallel met ‘emotionele onvolwassenheid’. Wat ik daarmee bedoel ga ik nu uitleggen.
Als kleine baby en peutertjes zijn wij opgegroeid in een bepaald klimaat thuis. Baby’s en kleintjes tot ongeveer een jaar of drie kunnen niet denken (hersenen nog niet voor ontwikkeld), zij kunnen alleen maar voelen. Ze worden in een lichaam geboren en dat lichaam heeft een aantal instrumenten die ze eerst moeten leren snappen om ze vervolgens te leren gebruiken. Die instrumenten doen het vanzelf al maar zij moeten er aan wennen en dat duurt dus die eerste drie jaar van hun leventje. Die instrumenten noemen wij zintuigen. En via die zintuigen nemen ze informatie op en die wordt omgezet in gevoelens. Voorbeeld: baby krijgt honger, voelt onprettig, baby gaat huilen, moeder komt en voedt hem, baby tevree (als hij mazzel heeft). Baby gaat in lekker warm badje, voelt prettig, baby geniet. Zo worden alle ervaringen omgezet in een gevoel. Na een tijdje merkt baby: hee als ik wat wil dan huil ik en dan komt de voedselverzorging. Dus baby heeft een handigheidje geleerd. Helemaal prima, zo werkt het nu eenmaal.

Maar, o wee.
Degenen die de baby’s produceren en opvoeden, meestal de jonge ouders, of andere opvoeders, zijn natuurlijk volwassen. En helaas hebben volwassenen meestal niet het vermogen om baby’s en peuters te begrijpen. De oudere generatie onder ons weet wellicht nog wel dat er vroeger gezegd werd ‘Pas op dat je de baby niet verwent hoor! Hij moet eten om de 4 uur en niet eerder. Dan laat je hem maar huilen, want anders neemt hij straks een loopje met je.’ Alsof een pasgeboren kind dat zou kunnen doen. Dus zal vroeger menig baby’tje zeer wanhopig hebben liggen krijsen vanwege dat onaangename lege gevoel in zijn buik, omdat hij eerder dan na 4 uur honger had. Gelukkig is de tendens tegenwoordig iets natuurlijker geworden, maar ik dwaal af.
Aangezien de ouders dus niet snappen dat hun kleine hummel een ‘voel machine, gericht op ervaringen, namelijk leren-door-doen’ is, gaan zij, geheel goed bedoeld (meestal) hun kleintje ‘opvoeden’. Dit vertaalt zich echter helaas meestal in het indammen van de spontane gevoelens van het kind. Dus wat doet zich voor: kind krijst, moeder krijgt er een punthoofd van en legt het kind op een kamer boven, deur dicht en gaat beneden stofzuigen. Of stel dat een kleine van twee eigenwijs is en nee zegt op alles en een potje gaat stampvoeten. Dan pakt moeder hem op en zet hem op de gang. ‘Zo ga jij maar afkoelen’ waardoor de emoties en gevoelens die kindjes hebben niet worden erkend, maar juist worden afgedaan als onwenselijk. Dus wat gebeurt er met de emoties van die jonge kindjes? Ze worden ingedamd. De kleintjes leren zich ‘aanpassen’. Met andere woorden: ze leren zichzelf automatisch een ‘overlevingsstrategie’ aan, zodat ze door hun ouders (opvoeders) niet worden afgewezen. Dat moeten ze wel doen omdat ze volledig afhankelijk zijn en koste wat kost de liefde van die ouders zoeken. Laten we voor de duidelijkheid een voorbeeld nemen. Een kind van twee wordt witheet omdat hij niet mag wat hij wil. De heftige, boze reactie van de ouder doet hem zo schrikken dat hij voortaan zijn boosheid onderdrukt omdat hij aanleert dat boosheid ongewenst is. Het zou dan kunnen dat dit kind als volwassene nog altijd zijn boosheid niet kan uiten en bijvoorbeeld passief agressief gedrag gaat vertonen.
Een ander voorbeeld is de emotie angst. Stel dat een kind ergens is met zijn moeder, maakt niet uit waar, en ergens van schrikt en hard gaat huilen. Als moeder dan een beetje luchtig troost en zegt ‘niet huilen hoor er is niets aan de hand’, dus geen aandacht schenkt aan de oorzaak van het huilen (schrik), wordt die emotie (angst) niet erkend en wordt afgedaan. Dan kan het kind niet leren om met angst om te gaan. Als dit soort dingen vaak gebeurt leert een kind niet op zijn eigen emoties vertrouwen, maar ze juist verdringen.
Even tussendoor: ik ben niet bezig met moeder of opvoeder ergens de schuld van te geven. Ik ben nog steeds bezig met de introductie.

Het gaat er om: heel jong worden emoties van kinderen niet erkend en dus leren zij niet
om de emotie te hanteren, en in te zien waar hij voor dient. Dan gebeurt hetzelfde als met het tekenvermogen: het kind blijft emotioneel onvolwassen en de latere volwassene heeft nog opgeslagen in zijn onderbewuste een heel cluster ‘onvolwassen emotionele responsen’ op situaties.
Waarom moeten emoties dan worden erkend? Omdat ze natuurlijk een functie hebben. Alle emotie is bedoeld om je te helpen overleven als diersoort mens tijdens je bestaan op de planeet Aarde. Stel dat een vogel zijn angst-instinct voor katten verdringt, dan eindigt hij als kattenvoer, nietwaar?
Waarom is het interessant hierover na te denken? Omdat als we van onszelf weten, dus ons bewust worden van het feit dat wij emotionele reacties verdringen, wij onszelf kunnen helpen groeien. Waarom zouden we dat doen? Dan voelen wij ons beter, meer in harmonie en completer.
Voorbeeldje: iemand is bang in het donker. Wellicht is er ooit iets gebeurd vroeger waardoor die angst zich heeft vastgezet. Het mooie is dat we om te kunnen groeien NIET hoeven te weten waar de angst vandaan komt. Dus de directe oorzaak hoeven we niet te achterhalen. Het enige dat we hoeven doen is inzien dat deze angst een kindsangst is en dat die ergens in ons onderbewuste ruimte inneemt waardoor wij ons nu, als volwassene van 50, 60, 70, 80 of zelfs 90 bang voelen. Dat noemen we soms ‘irrationele angst’, maar dat is omdat we het niet begrijpen, in feite is er wel degelijk een oorzaak voor, alleen we waren toen zo klein dat we alleen het gevoel hebben onthouden en niet de reden.
Hoe nu zorgen dat dit soort ‘kinderemoties’ erkend worden voor wat zij zijn en ze helpen ‘te groeien naar volwassenheid’?
Eigenlijk is het vrij simpel. Om ergens iets aan te kunnen doen moeten wij ons er van bewust worden dus hier is een stappenplan dat zou kunnen helpen:

Stappenplan voor emotionele groei:

1. ervaren van de emotie. Zodra er een emotie die we eigenlijk het liefst zo snel mogelijk zouden willen onderdrukken, de kop opsteekt doen we het tegenovergestelde. We staan de emotie toe en zeggen: vb. ik voel angst, of boosheid, of verdriet, of schaamte, of onzekerheid (noem maar op)
2. benoemen van de emotie en aanwijzen waar hij zit. vb. Ik voel angst en hij zit in mijn buik. Ik voel razernij en dat zit in mijn maagstreek. Ik voel paniek en die lijkt wel met mij op de loop te gaan. Jeetje zeg, wat voelt dat intens.
3. de emotie of het gevoel totaal ervaren, dus niet verdringen, geen afleiding zoeken. Een emotie is als een golf en heeft een begin een midden en een eind, dus hij gaat vanzelf voorbij en sneller dan je denkt. Kijk maar naar een huilbui, die duurt ook geen uren, eerder minuten. Natuurlijk kan dat best heftig zijn en daarom moet je goed zorgen dat je gewoon in- en uit blijft ademen. Rustig doorademen naar je buik. Niet om de emotie weg te ademen maar om er door heen te ademen.
4. als de emotie gezakt is dan kun je je ratio gebruiken en zeggen: goh, dat was heftig. Wat bizar eigenlijk dat ik zo bang was, aangezien er geen directe aanleiding is (je wordt bijvoorbeeld niet met een mes bedreigd, waardoor je angst gegrond zou zijn). Ik zie niet waar deze angst vandaan komt, het is dus hoogstwaarschijnlijk een kindsangst. Daar ga ik nu voor zorgen.
5. zie jezelf dan als klein meisje of jongetje en stel je dan voor dat je die kleine versie van jezelf gerust stelt. ‘Kom maar even lekker bij mij zitten, ben je bang? Boos? Verdrietig? Eenzaam? (vul maar in) dat is allemaal ok hoor, ik zal je lekker even stevig vasthouden, dan zul je zien dat je je een stuk beter voelt.’ En dan visualiseer je jezelf gewoon met je kleine kinderzelf op schoot. Arm om je schouders en jezelf zien. Stel je maar voor dat je precies dat zou doen voor jouzelf als kleintje wat je anders zou doen als je een kind van twee zou troosten die net op zijn knie gevallen is en hartverscheurend huilt.

Nou denk je misschien, nou zo makkelijk zal dit niet gaan, want ik ben al zo lang bang of verdrietig of wat dan ook. Maar je zult merken dat het wel gaat. Als je het jezelf toestaat. Soms is het handig om een klein dagboekje bij te houden, waarbij je gewoon een paar gedachten opschrijft die in je opkomen als je dit gaat oefenen. Zorg dan wel dat je jezelf niet gaat zitten afkammen want dat is een gewoonte die we heel snel moeten afleren! Want wat is vaak het geval, we hebben een leven lang voor anderen lopen gezorgd, niets mis mee, maar nu wordt het tijd dat we eens wat aandacht aan onszelf gaan schenken: oui aan MOI.

Wat leren we dan? Dat emoties komen en gaan als kleine golfjes, dat er altijd een eind aan komt, dat je jezelf heel goed kan troosten. En dat je zelfs als je al volwassen bent nog iets kan oplossen aan je eigen onverwerkte gevoelens.
Want waar komt het nu eigenlijk op neer? Het komt neer op gezien worden en gehoord worden. In plaats van bekritiseerd worden, veranderd worden of genegeerd worden. Heel veel mensen lijden aan minderwaardige gevoelens en zelfkritiek. Oordelen en meningen zijn in onze maatschappij alom aanwezig.
In feite hebben wij de nadruk gelegd op het ontwikkelen van de linkerhersenhelft en is in vele gevallen de rechterhersenhelft een ondergeschoven kindje geworden. Waardoor wij niet in innerlijke harmonie met onszelf zijn. En weet je wat het goede is? Als je je hiervan bewust wordt, kunnen we het heft in eigen handen nemen en onszelf helen.
Erken jezelf. Je bent het waard. Maakt niet uit hoe oud je bent, het is nooit te laat.

Als er iets in bovenstaande is wat onduidelijk is, mail me dan gewoon even.
Liefs en succes, Martine Clausen, martineclausen@gmail.com