Beste mensen,
Anita Moorjani
Het is altijd weer leuk om voor de Pariodiek te schrijven. Ik ga ervoor zitten en bedenk dan wat ik met jullie wil delen. Omdat ik hoop dat jullie het interessant zullen vinden en omdat ik het een fascinerend onderwerp vind. De laatste tijd ging het over non-dualiteit,
Advaita. Aanstaand weekend ga ik naar een retraite met twee mensen die het Zelf gerealiseerd hebben.
Nu weet ik natuurlijk niet in hoeverre jullie, lezers, dit onderwerp interessant vinden, dus dacht ik: vandaag schrijf ik over een ander onderwerp waar ik ook zeer gefascineerd door ben, hoewel ik denk dat deze onderwerpen elkaar toch raken. Dat denk ik in elk geval wel. Maar weet je wat, ik laat het aan jullie over om daar over te oordelen.
Een tijdje geleden kwam ik aan een boek over BDE.
‘O jee, Bijna dood ervaringen, nee toch, daar weten we ook alles al van’ – is dat nu jouw reactie lezer? Dan wil ik je zeggen: ga hier maar even voor zitten, want dit heb je nog nooit gehoord (tenzij je toevallig dit boek kent) en het is een zeer bijzonder verhaal. Het
gaat over een vrouw die een vriendin had die aan kanker leed. Ze was in de veertig. De vrouw vond het vreselijk dat haar vriendin zo ziek was en zocht haar zoveel mogelijk op. Ze was eigenlijk heel erg bang dat zij zelf ook kanker zou krijgen. Dat was een van haar grootste angsten. En wat gebeurde? Inderdaad, zij kreeg ook kanker. Haar vriendin overleed en ze was er op het laatst niet bij omdat het voor haar te confronterend was. Zij zelf had nu lymfeklierkanker die was begonnen met een knobbel in haar nek. Ze werd steeds zieker en zieker. Moest alle behandelingen ondergaan en kreeg allerlei bijverschijnselen, van de medicatie, de bestraling en de chemo. Het ging steeds slechter met haar. Op een dag dacht ze: dit voelt allemaal niet goed. Ik ga het anders aanpakken.
En dus vertrok ze naar een Ashram in India alwaar ze Yoga en mediatie deed en een speciaal Ayurvedisch dieet volgde. Ze knapte zienderogen op. Het was heerlijk. Maar ja, na een maand of 7 dacht ze bij zichzelf: ik zal toch weer naar huis moeten, want ik
wil weer bij mijn man zijn. Dus vertrok ze weer naar Hong Kong waar ze woonde. Ze ging voor controle naar het ziekenhuis. Iedereen enthousiast over haar conditie alleen waren de artsen zo negatief: zo zo mevrouw, dat is fijn voor u. We hopen dat het zich
voortzet, maar de prognose is… Dus al heel snel ging het weer bergafwaarts en nu werd ze steeds zwakker. Ze zat in een rolstoel, ze had beademing en ze had grote open wonden op haar lichaam en ze kon niet meer zelf eten. Kortom een drama en aflopende zaak. Op een dag toen ze weer thuis was na in het ziekenhuis gelegen te hebben, ging het zo slecht met haar dat ze met gillende ambulance naar het ziekenhuis teruggebracht moest worden alwaar de artsen constateerden dat ze in coma was geraakt. De artsen zeiden tegen haar man dat hij snel de familie moest bellen omdat ze de volgende ochtend niet zou halen. Ze ging sterven. Haar ouders werden gebeld, haar broer moest
uit India het eerste beste vliegtuig halen om haar nog levend te kunnen zien ook al lag ze in coma. Kortom het was nagenoeg afgelopen.
Maar wat gebeurt er? Ze krijgt op de valreep een BDE. Ze ziet de artsen en haar familie om haar bed staan, ze ziet haar broer in het vliegtuig stappen met zijn vrouw, ze ziet haar man met een arts een gesprek voeren in een kamer aan het einde van de gang. En ze hoort alles wat er gezegd wordt. Dan ineens is ze op een plaats waar het ongelofelijk mooi en warm en liefdevol is. Een veld van zulk een onvoorwaardelijke liefde als ze nog nooit eerder ervaren heeft. Ineens ziet ze haar vader naar haar toekomen, die enige jaren eerder was overleden, en ze ziet haar nog niet zo lang geleden overleden vriendin.
Ze krijgt van hen allerlei informatie. Haar vriendin zegt haar dat ze het haar niet kwalijk neemt dat ze er op het laatste niet bij was geweest omdat ze haar angst begreep. Ze ervaart alleen maar liefde van beiden. De communicatie gaat van hart tot hart en is niet
zoals hier op aarde met woorden. Zij voelt zich in dit domein van liefde volledig thuis. Totaal geaccepteerd voor wie zij is. Ze heeft zich nooit eerder gerealiseerd dat er een veld van liefde is dat ons totaal omarmt. Dat ons nooit veroordeeld, dat ons neemt zoals
wij zijn en van ons houdt. Ze ziet ineens in dat zij zich altijd in allerlei bochten heeft gewrongen om andere mensen te behagen, om maar te zorgen dat ze er bij hoorde, dat ze deed wat anderen van haar verwachten om maar goed genoeg gevonden te worden.
En nu ineens voelt ze dat ze een fantastisch wezen is, goed zoals ze is. Met haar vader had ze voorheen een lastige band, maar nu is er alleen maar liefde en begrip. Ze is in een veld van liefdesbewustzijn en van puur bewustzijn beland. En ze wil nooit meer terug. Ze bemerkt dat als zij haar aandacht ergens op richt, ze daar onmiddellijk is. Alles wordt haar duidelijk.
Maar haar vader en vriendin maken haar duidelijk dat ze terug moet naar de aarde omdat haar taak er nog niet op zit. Eerst sputtert ze tegen maar dan geeft ze toe, omdat ze voelt dat ze dit allemaal aan haar man, die haar grote liefde is wil vertellen. Dus floept ze terug in haar lichaam en wordt wakker. Grote consternatie in dat ziekenhuis want dit is nog nooit vertoond en wat volgt al helemaal niet, omdat binnen een paar dagen al haar wonden genezen. Doktoren verrichten allerlei scans en onderzoeken en wat blijkt: er zijn nul kankercellen meer actief. Alle gezwellen (en ze zat vol met tumoren zo groot als sinaasappels) verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze verklaarde dat ze honger had en wilde de sondes uit haar lichaam en de beademing eraf. De artsen waren perplex.
Anita Moorjani, want zo heet ze, verklaarde dat ze begreep dat ze genezen was. De reden dat de kanker weg was legt ze als volgt uit. Nu mijn geest begreep dat er alleen maar liefde is en ik ook alleen maar liefde ben, nu mijn geest doorzag dat ik niet hier op aarde ben om het anderen naar de zin te maken. Dat ik hier niet ben om maar een beetje liefde en goedkeuring van anderen te krijgen en mij daarvoor in allerlei bochten moet wringen. Dat er van ons gehouden wordt op een manier die wij ons niet voor kunnen stellen. Mijn hele kanker was nu overbodig. Ik kon van mezelf houden. Ik heb de kanker nodig gehad om de BDE te krijgen en zo deze informatie.
Het fantastische aan het geval Anita Moorjani is dat artsen bij spontane remissie van kanker altijd iets zeggen als: dan hebben we zeker foto’s van een ander met die van jou verwisseld. Maar in dit geval konden ze dat echt niet zeggen omdat ze haar al meer dan 4 jaar op de voet volgden en een computer vol met dossier Moorjani hadden, foto’s incluis. En nu was ineens die kanker weg.
Anita geeft inmiddels lezingen over haar ervaringen omdat zij ons wil vertellen dat we niet eerst ziek hoeven worden om ons te realiseren dat we liefde zijn en er van ons gehouden wordt. Zij wil haar verhaal delen om ons te doen inzien dat we in een wereld leven die zich focust op de negatieve dingen in plaats van op de positieve. Zo zegt ze: kijk eens naar alle collectes voor ziekten en zeerten. ‘Pas op dat je zus niet eet want dan kun je kanker krijgen. Pas op dat je zo niet doet want dan… ’ We worden permanent bang gemaakt en gehouden en de farmaceutische industrie vaart er wel bij. Anita zegt: als we al dat geld eens zouden gebruiken voor welzijnsbewustzijn ipv ziektebewustzijn.
Goed punt vind je niet?
Vijf belangrijke dingen die Anita ons vertelt, die zij heeft geleerd, zijn:
- Er is alleen maar liefde. We moeten eerst van onszelf leren houden want als jij niet van jezelf houdt, hoe kun je dan van een ander houden en een ander van jou? Dus houd zoveel van jezelf dat je overstroomt van liefde naar anderen.
- Je hoeft geen angst te hebben. We zijn bang voor alles en er wordt ons angst aangepraat, maar het is niet nodig. Laat al je angsten wegvloeien en leef je leven vol enthousiasme.
- We zijn met zijn allen veel te serieus. Kijk naar kleine kinderen, zij zijn een bron van vreugde en hebben geen angst. Ze lachen en giechelen en kijken vol verwondering naar alles. Wij moeten weer lachen en humor hebben.
- Zie het leven als een cadeau. Zelfs de nare dingen die we meemaken zijn een cadeau, want als alles van een leien dakje gaat hoeven we niet te kijken en te groeien. We moeten inzien dat hetgeen wij als obstakels op onze weg zien, in feite juist het tegenovergestelde zijn: een gelegenheid om te groeien en over onszelf en ons gedrag na te denken.
- Wees jezelf. Wees niet iemand die anderen wil behagen om een schouderklop. Geef jezelf de schouderklop en realiseer je dat er niemand is zoals jij. Een uniek wezen. Dat mogen we ten volle zijn en we hoeven ons niet aan te passen. Zo van ik zing maar niet want dat vindt Pietje onaangenaam. Zing, lach, huil, enzo en bewonder, dat zong Ramses Shaffi al. En hij had groot gelijk.
Het boek van Anita Moorjani heet: Ik moest sterven om mezelf te worden. Je kunt haar ook op internet vinden. Ik raad de video interviews op haar website aan. Ze spreekt Engels.
www.anitamoorjani.com
Liefs, lieve mensen, van Martine
