Riny Boll, Regressie, hypnose, reïncarnatie therapie

Terugblik lezing 14 oktober 2013 met Riny Boll

We hebben het vaker over Regressie en Reïncarnatie gehad op een lezingavond. Dan is het niet zo vreemd dat we al veel weten over het onderwerp. En als het dan zo is dat Riny voor het eerst een lezing geeft is het minder vreemd dat er mensen waren die zich een beetje verveelden toen het over de theorie van de Regressie ging. Er waren er zelfs mensen, die in de pauze vertrokken.

Jammer. Na de pauze toen Riny een geleide meditatie deed, waarmee ze ook in haar praktijk de cliënten op hun gemak stelt voor de sessie en toen er vragen waarop interessante antwoorden gegeven werden vanuit de zaal kwamen werd de avond toch boeiend en waren de mensen die waren weggegaan toch te vroeg.

Als je in vorige levens iets ingrijpends niet hebt afgemaakt heeft het vaak zin om naar een reïncarnatietherapeut te gaan omdat je daar vaak in een later leven last van kunt krijgen. Om uit te leggen hoe dat werkt nam ze zichzelf als voorbeeld:
In haar vorige leven is ze chemicus geweest in de 2de wereldoorlog. Ze werkte voor de universiteit, waar voor haar geen toekomst meer was. Toen ging ze naar het leger waar ze gas moest maken. Na zekere tijd kreeg ze wroeging, saboteerde de zaak en kreeg ontslag. De wroeging bleef en gaf haar in dit leven een schuldgevoel, wat weer resulteerde in angsten. Vooral in een ziekenhuis was ze bang. Als je de oorzaak weet kun je vergeven en nu kan ze weer gewoon in een ziekenhuis komen.

Door de therapie kun je helder krijgen wat de oorzaak is. Niet met hypnose maar met een “voorstellingsbrug” zoals ze het noemt.
Ze zegt dan tegen de cliënt: “Stel je voor dat…” En als de persoon op reis gaat, komt hij vanzelf terug op het moment van de oorzaak van het probleem.
Een volgend leven begint soms meteen, maar er kan ook best 50 jaar tussen zitten. Kinderen herinneren zich vaak dingen van het vorige leven.
Je bent toeschouwer, help dat kind door naar het verhaal te luisteren. Je kunt er nu wat aan doen, de geschiedenis herschrijven.
We weten niet wat ons overkomt tussen twee levens in. Zijn we dan in een hemel? Zegt iemand tegen je dat je terug moet? En wie zegt dat dan? Zijn daar misschien helpers? Of ga je terug omdat je een hekel hebt hoe het gegaan is en ga je het nu anders doen? Ons onderbewuste stuurt het.
Dit is een hele speciale tijd. Het is net of we gezamenlijk wat goed moeten maken. De vader geeft wel zijn DNA aan het kind evenals de moeder, maar de moeder geeft toch meer mee aan het kind, doordat het in haar groeit en de band dan meestal sterker is.

De mensen die bij haar komen hebben al veel levens gehad. We hebben bewust de keuze gemaakt om terug te komen, voor dit leven en dan ook voor wat hierna nog komt.
Er was eens iemand die dacht niet ouder te worden dan 44 jaar. Toen heeft Riny progressietherapie gedaan. Ze vroeg hem of hij er nog was één dag na zijn 44ste verjaardag, daarna twee dagen en dan een maand een jaar en verder. Hoe komt het dat je er nog bent? Ik rook niet en drink heel matig. Wel, begin daar nu dan meteen mee en het probleem was opgelost.
Je kunt delen kwijt zijn van jezelf. Je hebt dan geen vertrouwen meer, niet in jezelf, niet in een ander en ook niet in je partner. Met hulp kun je het deel terug halen, zodat je weer vertrouwen kan hebben. Als je niets onderneemt kan het ook wel oplossen maar het duurt veel langer.
Met Reïncarnatie ga je terug naar vorige levens. Met Regressie ga je terug in dit leven om problemen aan te pakken. Methodes van nu en eerder zijn verschillend.
Na de uitdrukking van een cliënt: het voelt als een steen op mijn maag gebruikt ze als brug om naar een gebeurtenis uit een vorig leven te gaan. Riny laat je dan op reis gaan. Dat is wat minder confronterend als met de oude methode. Je komt zo makkelijk in het onderbewuste en je ziet van alles wat gebeurd is met betrekking tot het probleem.
In de meditatie die nu volgde gingen we naar een veilige plek, van waar uit de cliënt in een sessie op reis gaat. Een mooi en rustig plekje waar je je thuis voelt en waar we zelf zeker naar toe kunnen als we daar behoefte aan hebben.
Joop

.

Waarnemingen

De eerste lezing in het seizoen 2013/2014 hebben we alweer op 16 september.
En wat voor een.
Simon Bakker, wereldberoemd in de Zaanstreek en ver daarbuiten zal voor ons waarnemingen komen doen.
beeldenWe worden geacht beeldjes die bij ons in de kamer staan, in de slaapkamer, of waar dan ook in huis mee te nemen. Het is altijd beter als we er aan gehecht zijn, omdat er dan zeker meer gevoelens van ons aankleven, die Simon dan weer gebruikt om ons het een en ander toe te voegen waar we wat aan zouden kunnen hebben.
Het is altijd leuk op zo’n avond te ontdekken hoeveel mensen herkennen van de dingen die een man als Simon ons op zo’n avond vertelt. Als we nieuwe dingen horen, die eigenlijk interessanter zouden zijn, maar die we niet herkennen en dus niet waar hoeven te zijn, vragen we ons af of het wel waar is (of wordt) wat hij zegt.
We zullen dan ook af en toe horen: Onthoud dat maar.
Dit is één van de twee avonden waarop bij ons waarnemingen worden gedaan. Als je dat interessant vindt moet je komen. Tot de 16de
Adres: Gebouw van Mozamo, Wezelstraat 17, Koog aan de Zaan
Entree: 6 Euro, 65+: 4,50; Leden 1 Euro.

September 2013

Lieve mensen,
Ik zat zo het laatste nummer van de Pariodiek van vorig seizoen door te bladeren, toen
ik mijn wens voor deze zomer onder ogen kreeg: Ik wenste jullie een fijne warme
zomer, niet te heet. Dat is wel even uitgekomen, hoewel daar in mei nog geen enkel
zicht op was.
Nee, ik heb niet de illusie dat alles wat ik wens zal uitkomen. Maar dit was even
meegenomen en ik heb me gekoesterd in de zon. Wat mij betreft zijn er maar twee
dagen geweest waarop het een beetje té was, maar als je je dan wat minder inspant gaat
de dag evengoed wel om. Als je echt werken moest op zo’n dag had je het zwaar.
Ik heb in elk geval genoten en hoop van jullie hetzelfde. Er is misschien iemand die
nogal ver weg op vakantie geweest is en die het wat minder getroffen zou kunnen
hebben. Wij hebben deze keer al het mooie weer zelf gehouden. Volgend jaar ben jij
misschien weer aan de beurt.
Intussen wordt het weer eens tijd aan het nieuwe seizoen te beginnen.
2013/ 2014 klinkt bijna als toekomst. Maar de toekomst begint NU. In het bestuur
hebben we afwisselende onderwerpen voor dit seizoen vastgesteld, het zal dus weer een
mooi seizoen worden, hoewel ik wel eens denk: zal het weer zo’n mooi jaar worden als
het vorige? Van te voren is dat moeilijk te voorspellen, maar ik wens het jullie toe en de
vorige wens is ook uitgekomen. Dus wie weet?
We beginnen in elk geval goed. Simon Bakker komt waarnemingen doen. We nemen
beeldjes mee, waar we aan gehecht zijn en hij zal er zijn licht op laten schijnen en
misschien ook een licht van iemand anders.
Simon is een graag geziene spreker in de Zaanstreek dus dat belooft wel wat. Eigenlijk
vreemd dat we hem nooit eerder hebben uitgenodigd, tenminste niet zolang ik bij onze
Vereniging ben. Ik verwacht veel van de avond en hoop jullie allemaal weer te zien. Het
is al weer zo lang geleden, nog langer dan dat het mooi weer was deze zomer en we
wisten al niet beter meer.
Tot maandag dus!

Groetjes Joop.

Nieuw perspectief

Van de zomer bracht ik bijna vijf weken door in Amma’s ashram in India. Samen met mijn zoon. Voor mij was het de tweede keer. De eerste keer dat ik er was, was twee jaar geleden, samen met echtgenoot en zoon. Deze keer waren we met zijn tweetjes. En nog zo’n drieduizend mensen, maar op sommige dagen vierduizend, niet dat ik ze geteld heb. Het is daar een komen en gaan en vooral in het weekend of op speciale dagen, als de verjaardag van Krishna bijvoorbeeld, is het nog veel drukker. Maar er is ruimte genoeg, het is geen mierenhoop hoor. Het is eigenlijk net een klein dorpje.

2013-09_india_IMG_0715Aangezien zoonlief hier al voor de derde keer was (vorig jaar in zijn eentje geweest), kende hij heel wat mensen, bovendien heeft hij binnen 20 seconden anschluss, dus ik zag hem af en toe. We deelden wel een kamer, maar hij ging zijn eigen gang. Daardoor was het eigenlijk een beetje alsof ik in mijn eentje in de ashram was. Met al die anderen.
Ik onderzoek altijd wat ik ergens van leer, of geleerd heb, vooral na zo een bijzondere tijd. Er zijn zoveel dingen die je tegenkomt als je op jezelf wordt teruggeworpen. India is al een ervaring op zich. Je komt aan in het regenseizoen, maar het is tegelijkertijd bloedheet. Dertig graden is het minste. Het is vochtige warmte. Niet dat de autochtonen het heet vinden, voor hun is het winter, er waren er zelfs bij die oorwarmers droegen. Ze vonden het koud! Ja, echt niet te geloven. Dus allereerst moet je aan de veelheid wennen: overvloed aan zon, hitte, vochtigheid, regen, Indiërs, auto’s, brommers, riksja’s, fietsen, voetgangers, zwerfhonden. Dat is nog maar als je de luchthaven uit rijdt.
Dan moet je aan het voedsel wennen. In de ashram is er rijst met groenten. Dat kun je drie keer per dag eten als je wilt.

Verder moet je aan het geluid en de kleuren wennen. India zelf is al kleurrijk genoeg, letterlijk kleurrijk door de prachtige kleding en sari’s van de vrouwen en het weelderige groen van de prachtige kokosnootbomen. Verder is het daar in het Zuiden, het uiterste puntje van dat gigantische land, één groot spiritueel gebeuren. Om de ashram heen zijn dorpen en in die dorpen zijn andere ashrams en kerken, moskeeën en tempels. En daar worden gebeden en mantra’s gezongen. En wel zodat iedereen het kan horen, dus gaat dit via grote luidsprekers. En dat gebeurt allemaal tegelijk. Dus het is een grote kakafonie van spiritualiteit.
Bovendien worden in de ashram op Darshan dagen (4 dagen per week waarop Amma de hele dag door mensen omhelst) mantra’s gezongen en staat de muziek hard, zodat je het overal kan horen.
Het is dus een enorme overgang vanuit Nederland. Totaal ongelofelijk. Je moet het meemaken om te snappen wat een wonder op zich India is.

2013-09_india_IMG_0356Te midden van die veelheid aan alles, is één bronpunt. Eén punt van totale stilte, één koningin in de bijenkorf waar iedereen omheen zwermt: Amma. Bij die bron van totale rust en vrede, wil iedereen zo vaak en dicht mogelijk in de buurt zijn. Er is van alles te doen. Meditatie, spirituele beoefening in de vorm van Archana (het reciteren van de 1000 namen van de Goddelijke Moeder), en het doen van seva.
Seva is het verlenen van onbaatzuchtige diensten. Iedereen is welkom in de ashram. Je mag er allemaal verblijven. Er zijn een aantal leefregels, maar verder ben je vrij. Je hoeft nergens aan mee te doen, maar er wordt wel gevraagd of je twee uur van je dagelijkse tijd wilt geven om te helpen. Je mag zelf aangeven wat voor soort seva je wilt doen.

Zo werd mijn zoon gevraagd om aan Amma’s universiteit mee te komen werken aan een project, ze hadden iemand met tekentalent nodig en dus daar ging hij. Hij kwam razend enthousiast vertellen die avond. Ten eerste had hij nóg meer hartstikke leuke mensen ontmoet, en ten tweede hadden ze in de kantine van de uni nog veel lekkerder Indiaas eten (schat hé?).
Ikzelf was maar begonnen met om 7 uur ’s ochtends helpen met groenten snijden. Voor zoveel mensen moet veel worden gekookt en klaargemaakt en alles gaat in de ashram met de hand. Ik zat bij de Westerse keuken (er is ook een Indiase natuurlijk). En het was heel genoeglijk. In feite is een ashram een kloostergemeenschap waar monniken leven die hun pad naar verlichting lopen, dus wordt van je verwacht dat je daar respect voor
hebt. Amma raadt dan ook iedereen aan om de hele dag door je mantra te herhalen zodat je niet vergeet waar je uiteindelijk voor komt. Maar goed, er zat een gezellige kletskous bij de groenten snijderij. Hij kwam uit Frankrijk en was zelf geen volger van Amma, maar zijn vrouw wel, en hij kletste honderduit, want hij had natuurlijk geen mantra. En aangezien ik mij een beetje liet meeslepen in het geklets, hakte ik op een minder gelukkig moment in mijn pink. Het hakmes ging door mijn pink als een bijl door een komkommer en het bloed stroomde als was ik mijn hele pols kwijt. Dus op naar het ziekenhuis en verband en hechtingpleisters en desinfecteren.
Maar, gebeurt er ooit iets per toeval? Is er ooit iets dat ‘zinloos’ is? Tuurlijk niet. Dus ik was mijn seva kwijt. Want ik mocht niet met die hand in het water. Ik ging naar de seva desk en vroeg hen om een andere seva. Mijn Frans en Engels zijn vloeiend dus werd ik als vertaalster aangesteld bij de astrologie. Dit hield in dat ik met Fransen meeging om tijdens hun astrologisch consult voor hen te vertalen. Hartstikke interessant natuurlijk. Een hele leuke seva. Zo leer je zelf heel veel. Onder andere leerde ik over de ‘Bad Moon’, de slechte of kwade maan, die iedereen waarschijnlijk wel in zijn chart heeft.
De astrologe vertelde dat als je jezelf in je vinger sneed dit kwam door de invloed van deze kwaaie maan. Ik ging mee naar vier verschillende astrologen en ontmoette heel wat mensen.
Hiervan heb ik het volgende geleerd. De eerste week dat ik in de ashram was aangekomen, heb ik veel tijd doorgebracht met het vertalen van een boek voor de 9ashram. Dat is ook fijn werk, maar je zit alleen en je ontmoet niemand. Als je iets doet met anderen, dan ontmoet je mensen en krijg je een gevoel van erbij horen en van saamhorigheid.
Seva is een prachtige manier om je in te zetten voor het grote geheel. Het geeft een fijn gevoel en het lost slecht karma op (althans dat wordt gezegd).

Er valt zoveel te vertellen, maar daar is geen ruimte voor in de Pariodiek. Om antwoord te geven op de vraag die ik mijzelf stelde: Wat heb ik geleerd van 5 weken India?
Ik heb geleerd dat reizen zin heeft. Je komt in aanraking met een andere cultuur, anderen mensen, ander klimaat, ander voedsel en andere denkwijzen. Je komt in contact met andere gedragingen. En dan word je je bewust hoezeer je een product bent van je eigen samenleving en hoezeer je daarin geconditioneerd bent. En hoe je automatisch dingen doet en denkt die in andere landen helemaal anders gaan.
Je wordt op jezelf teruggeworpen en als je ergens mee zit, dan moet je om hulp vragen buiten je vertrouwde kringetje. Daar is lef voor nodig en aanpassing.
India leert mij dat er in chaos ook een patroon lijkt te zitten. Dat Nederland een gestructureerde en goed georganiseerde samenleving heeft. Dat wat wij geleerd hebben helemaal niet voor iedereen geldt. Dat wij niet leren delen, maar dat dit elders heel gewoon is. Verder zie ik dat onze samenleving materieel gericht is. Terwijl daar in India spiritualiteit het belangrijkst is.

Amma leert mij dat je middenin de grootste herrie en mensenkluit, nog steeds het toonbeeld van rust en evenwicht kunt blijven.
Niet dat ik dat laatste al kan, maar ik zie wel dat zij het is. Nou ja, stapje voor stapje gaat een mens vooruit.

In oktober komt zij weer bij ons, 28, 29 en 30 oktober in de Expo in Houten. Zij wordt eind september 60 jaar. Het is geenszins zeker dat zij haar leven lang zal kunnen blijven reizen. Dus als je nieuwsgierig bent om Amma eens te ontmoeten, dan ben je welkom.
Het is een buitenkans, want er is er maar één zoals zij. Om Amriteshwaryai Namah.

Als je vragen hebt over dit artikel kun je het volgende adres mailen:
martineclausen@gmail.com

Martine Clausen geeft een lezing over Amma en haar ervaringen in Nederland en India met Amma op 2 oktober bij EPC Waterland.
Buurthuis ’t Anker, Kamperfoelieweg 226, 1032 HW Amsterdam
Webadres: www.epc-waterland.nl